ڌرتيءَ اُت ٽاڪ منجهند جو،
بکئي پيٽ خاطر نڪتو.
هرڪو هو آسامي گهرن ۾
پکي پکڻ جيت مرون ڏرن ۾،
پير اُگهاڙا پگهر مان شل هو،
جسم تي چولو گوڏ ٻڌل هو.
در در تو مون صدائون هڻندو.
هلندو چلندو رُلندو پنندو
پياس جي شدت کان هو تڙپي،
ڀٽڪي سٽڪي اُس ۾ اُسڙڪي
مانيءَ جي هڪ ڀورجي خاطر
شهر ۾ ساءِ تنهنجي ظاهر
سورن جي ائين تاب نه سهي،
مسڪين پيو آ پٽ تي ڍرڪي
جان ڏيئي ائين جند ڇڏائي،
موت سان نيٺ ويو پاڻ نڀائي
ٻڌو نه ڪنهن ڪن ڏيئي اُنکي.
ڪيو نه ڪنهن خوش اَن ڏيئي اُنکي
ماڻهو ٿي ڄڻ لڳا مئل سڀ
موت جي ننڊ ۾ هئا پيل سڀ.