قائم تون آهين صدين کان،
توسان پنهنجو سڱ سياڪو،
ور ور ڏيئي ڪندس پيو واڪو!
سپوت سورهيه جاڳندا جوڌا،
ڌرتيءَ تي ڪو ڄمائي ڌاڪو،
ور ور ڏيئي ڪندس پيو واڪو!
منجهه ديوارن، انڌ اونداهيءَ،
بند درين مان پائيندس لياڪو،
ور ور ڏيئي ڪندس پيو واڪو!
وڇڙي ولر کان ويا جي واهرو،
تِن کي ايندو شعور ڀلاڪو،
ور ور ڏيئي ڪندس پيو واڪو!
ساهه سان سانڍي ريٽي رت سان،
چاهيندس مان چئس چئاڪو،
ور ور ڏيئي ڪندس پيو واڪو!
دير جي دلير ٿي ويئي ٿوري،
وِک وِک بنجي ويندا ڏاڪو،
ور ور ڏيئي ڪندس پيو واڪو!
ڌرتي پنهنجي سرتي هن سان،
نيٺ ته ٿيندو ڪڏهن نياءُ ڪو،
ور ور ڏيئي ڪندس پيو واڪو!
موکي متارن منڌ مٽن جي،
منجهان به ٿيندو ڦڙو عطا ڪو،
ور ور ڏيئي ڪندس پيو واڪو!
پريت پکين جي ’پياسي‘ پرکيون،
ڀٽائيءَ جو هي آهي پهاڪو،
ور ور ڏيئي ڪندس پيو واڪو!