سُر مارئي
اُٿي سحر صبح جو، ويس پاڻي لئي پاتار،
اُتان سومرو سردار، کڻي ويم کوهه تان.
کڻي ويو کوهه تان، ساٿ نه لڌم سار،
تن جي تند تنوار، ڳايان ويٺي ڳچهه ڳوهه ۾.
ٿر ماروئڙن ٿاڪ، ڏاڏاڻي ڏيھه جا،
پڻي پيرين پاڪ، پائر پس پنھوارن.
آڻي عمر ڪوٽ ۾، مليو ڇا توکي،
تنھنجي هن دوکي، مارن وِڌو مُنجهه ۾.
سندءِ رهزن روڪ، ڪندي ڇا ڪُٺل کي،
لڄايائين لوڪ، وجهي مارئي بند ۾.
عمر ظلم پنھنجي، پسان اردگِرد،
تو جو ڪيو ضد، مون ڀي ڏِٺو ضد تو.
روئي روئي رات، نيڻن هاريم نير،
چِت منھنجي چير، هئا گوندر ڪيئي گهاءُ.
گهڙي گوندر گهاءُ، مونکي ماري مُنجهه ٿي،
عمر پاڻ پساءُ، ته مِلان ماروئڙن سين.
مان مڱ کيت جي، کيت منھنجو ڪانڌ،
جنھن سان مون پلاند، اٽڪيو آهي ازل کان.
سڱ جن جا صدين کان، پَڪا ۽ پُختا،
تنجا ڪئين تختا، ڪنڍندين رکي ڪوٽ ۾.
ڏاڍو تنھنجو قيد، ڇا ماڻھو ڪندو ڏاڍ،
ظالم تنھنجي ڊاڍ، مور نه مڃن ماروئڙا.
هيڻا ڏِسي حال، ڏاڍا ڏِنئي ڏُک،
سانگين ڇڏيا سُک، ڇني تو ڇوري کان.
ڪڙا تنھنجا ڪوٽ، ڀڃي آئون ڀوري،
ڏونگر ڏوري، موٽي ويندس ماڳ ڏي.
مونکي منھنجا ميت، پيارا تو پريت کان،
جن جا ويٺي گيت، ڳايان منجهه ڪوٺين.
سومرا ڪر سُپت، پائر ويندس آئون،
لوئي ۾ لائون، مون لڌيون ماروئڙن سين.
پڪا پيرون پٽن، ڏونئرا ۽ ليار،
مونکي تِن سان پيار، وڌ تو ميون کان.
عمر مون نه آڇ، هي وڳا ۽ ويس،
اجرڪ لونگي کيس، مون مليا ڏاج ۾.
عمر مَ آڇ مونکي، هي محل ۽ ماڙيون،
مون وڻن واڙيون، سونھان سرتين وچ ۾.
منھنجو موڪلج مڙهه، پنھنجي پاڻ هٿان،
منھنجو محب متان، ڏي ڏوراپا ڏيھه کي.
مارو سُرها پٽن تي، ساڻ سرتين هوندا،
پکا ۽ ڀونگا، مون وڌ تو ماڙيئين.
عمر منھنجي آه، ڪيرائيندي تو ڪوٽ کي،
ٿيندم توڙ نڀاه، موٽي ماروئڙن سين.
ڪوٺين گهاري ڪير، جن جا ٿرن مٿي ٿاڪ،
ويڙهيچن وڌءِ وير، ڳانو پوندءِ ڳچيءَ ۾.
مارُن اُٺا مينھن، ٿيو موڪ ملير تي،
اسان ويھي ڏينھن، گهاريا منجهه گهنگهر.
وجهان ويٺي واجهه، جهانگين منجهه جهنگن،
ٻاٻاڻن پوندم ٻاجهه ، ملير ويندي مارئي.