هي لاش محبت جو اڳيان تنهنجي پيل جو،
تنهن دل جي نقشي تي تنهنجو ماضي عيان،
تو ڪڏهن پيار جي ساراهه جا ڍڪ ٿي ڀريا،
اڄ ڀلا ڇو ماٺ آهين، ڪجهه ته چئو اي جانِ جان.
هي غم جدائي جو نه هو جو ڪري توسان گلا،
هي راز نفرت جو نه هو جو ٿئي تو کان خفا،
هي پيار هو اقرار هو، جنهن سان ٿي جو رو جفا
اڄ ڀلا ڇو ماٺ آهين، ڪجهه ته چئو اي بيوفا
تنهنجي مکڙي مرڪ تي مون ڏنو تن ۽ من
تو ڏنو جيڪي چپن ۾ مون ڏنو سو اکڙين
ڏس روان لڙڪن جو آهي جن مان دريا موجزن،
اڄ ڀلا ڇو ماٺ آهين، ڪجهه ته چئو اي جانِ من
تنهنجي مجبورين جي هي احساس تو وٽ خودڪشي،
تو مبارڪ هي خوشي مون مبارڪ هي گهڙي،
منهنجو مقدر داغ دل تون ته ڪنهن روشني،
اڄ ڀلا ڇو ماٺ آهين، ڪجهه ته چئو اي زندگي.
هو پريان جمنا مٿي جنهن تي ڏس آ تاج محل
هي اڳيان محبت جو تنهنجي جڙتو ويران ڪاڪ محل
ڪينجهر ڪناري روح ڪنهنجو ڪيئن پيو ڀٽڪي
اڄ ڀلا ڇو ماٺ آهين، ڪجهه ته چئو اي نورِ محل
پيار جي تعمير تون ۽ خواب جي تعبير تون،
زندگيءَ جو هي اڌورو خواب جنهن تي آ يقين،
پيار جو پر آتما ٿي پيار ڀي توئي کسيو،
اڄ ڀلا ڇو ماٺ آهين، ڪجهه ته چئو اي ماھ جبين
هر راهه جو تون منهنجي آهين همسفر،
رشتو ناتو هي صدين کان پنهنجو دلبر،
پيو نڀائيندس وچن هي زندگي ڀر،
اڄ ڀلا ڇو ماٺ آهين، ڪجهه ته چئو اي ستمگر.
دل جي زخمن کي تراشي مون بنايو هي گيت،
پيار جي آواز کي تو ڏنو سهڻو سنگيت،
پوءِ پنهنجي هار ۽ تنهنجي ٿي وئي آ جيت،
اڇ ڀلا ڇو ماٺ آهين، ڪجهه ته چئو اي منهنجا ميت
حسرتن جي هي آ تربت جنهن مٿان روشن چراغ،
تون جي ٻارين ڪو به ٻاري ڪو نه ڏيندو ڪنهن کي نور،
نور جو هي (پرتوو) ته روح بنجي ويو اڏامي،
اڄ ڀلا ڇو ماٺ آهين، ڪجهه ته چئو اي مثل حور
پيار جي ابتدا، تنهن تي ٿي آ انتها،
ٿو ڏسان ڇانيل چمن ۾ هر طرف آهي اداسي
دم ٿو گهٽجي هن گهڙي پوءِ به تنهنجي ياد آ،
اڄ ڀلا ڇو ماٺ آهين، ڪجهه ته چئو اي پياسي.