تنهنجي حسن سان جهان سارو روشن،
گهر گهر ڏياري گهر گهر جشن آ،
اسان ڀي اُتي توکي پائي سڃاتو،
جتي پنهنجي مستي ۾ هرڪو مگن آ.
منهجني پيار جي آهين زندگي تون،
بن تنهنجي ٿيندي پوري ڪيئن غزل،
منهنجي شاعري جو اهڙو خال آهين،
تڙيل جهڙو ڪينجهر ۾ سهڻو آ ڪنول.
لمحا چند وسرندين ته وسري به ويندين،
مگر تا دم حياتي وسري نه سگهندين،
تنهنجي جدائي جو غم دل ۾ آهي رهندو،
جدا ٿيندين به پر تون جدا ٿي نه سگهندين.
اونداهي راتين ۾ اکيون ٻُوٽي سائين،
وکون تڪڙيون کڻندا هلندا رهياسين،
ملي نيٺ ويندي منزل اسانکي،
بنا خوف خطر جي وڌندا رهياسين.
ملڪ پنهنجي جو آدم وڌندو وڃي،
زمين انسان لاءِ تنگ ٿيندي وڃي،
جت پاڻي بجلي خوراڪ جي هجي قلت،
بيماري بي روزگاري دنگ ٿيندي وڃي.