جڳ ۾ ماڻهو ايندا آهن،
ڇا جوت جلائي ويندا آهن.
ڪي روپ مٽائي ايندا آهن
پر ساٿ نڀائي ويندا آهن
ڌرتي منهنجي تي اهڙا،
لعل گوهر ٿيا آهن پيدا،
تاريخ جي ورقن کي واري
جي نانءَ لکائي ويندا آهن.
دونهن دکائي ڀنڀٽ ٻاري،
نيلي هن آڪاش هيٺان،
اوندهه ۾ شمشان ڪري،
جي آڳ لڳائي ويندا آهن.
ڪلهي ڪينرا پائي ڪيئي،
بستي بستي چوڪ چوڪ تي،
در در بيهي تند تنواري
جي ننڊ ڦٽائي ويندا آهن.
لال لهوءَ جي سرگم تي،
جهونجهارن جي اوٽ وٺي،
پيار پريت جي راهن تان،
جي ڪنڌ ڪپائي ويندا آهن
جي هستي پنهنجي مستي ۾،
ان لالحق جا نعرا هئي،
کلندي کلندي ٽياس چڙهي،
منصور سڏائي ويندا آهن
پنهنجي موت به مرندا آهن،
دل ۽ دل ۾ ڪڙهندا آهن،
سور سهي هو دل ۾ ڪيڏو،
يَر راز لڪائي ويندا آهن.
ماڻهو سان آ جنهنجو ناتو،
سورن کان ڪيئن ٿيندو آجو،
مُڏي ڪاتي سان ڀي ڪُسجي،
ڇا ٻول ٻڌائي ويندا آهن.
رت ست ڏئي پل پل جهاڳي،
جيون سارو بکون ڪاٽي
تتل ڀونءَ جا کيڙي کيٽ،
بر باغ بنائي ويندا آهن.
وقت جي قدر و قيمت سمجهي،
زخمن جا هو مرهم بنجي
درد ڀريل پياسي دلين جا،
جي داغ مٽائي ويندا آهن.
سي ساٿ نڀائي ويندا آهن.