مرڪي ماڻهو جو جي من
ته صحرا بڻجي پئي گلشن.
غواص هجن سوجهي سي ڪڍن،
موتي تار منجهان سمنڊن.
سارنگ سانگين سائو ٿئي ٿر،
جل ٿل بادل بيهي برسن.
تن نظارن منجهه ظاهر،
تنهنجو دوست ٿئي درشن.
اونده رات جو سينو چيري،
اُڀري صحر صبح روشن،
ٽاري ٽاري ٽهڪ ۽ ٽيڙ،
مُکڙيون غنچا گل ٽڙن،
پن پن مکڙين مهڪ ٿئي،
ڀونئر تن مٿان اڏرن.
ٻيجل ٻولي ڏياچ اڳيان،
جان گھوري ڇڏجي قدمن.
پيار سڃاڻي ويڇا وساري،
ٿئي نه ڪنهنجو ڪو دشمن
پياسي سر جو داءُ لڳي،
سنڌڙي ساهه وڃي چرنن.