تنهنجا ڀي ڪي ڏينهن هئا،
سنڌڙي تنهنجو ڇا هو اوج
سک لڳو هت سانت پيئي هئي،
ماڻهوءَ ماڻهوءَ من هو موج
هوشو هيمون همت هئي ڇا،
دودي دريا جي هئي فوج.
لهرن سو تو لوڙهي ڇڏيا،
ڪو نه بڻيو ڪو تو تي بوج.
جن جا پيرا پهڻ پٿون ٿيا،
تن جي ويٺو ڪريان کوج.
شاعري
ڪڪر منجهہ ڪپار
پير بخش ’پياسي‘ جي شاعري ۾ جُھڙالا نيڻ به نظر ايندا، ته مُرڪن جا مرگهٽ به موجود مِلندا، هن جي شاعري ۾ جڏهن محبوب اکيون کڻي کلي ٿو ڏي ته شاعر جا سڀئي سور سَنڌا ڪيو وڃن.
هن پنھنجي شاعري ۾ اهڙا ته چِٽ چِٽيا آهن جن کي جڏهن اکيون ڏِسن ٿيون ته حيران رهجي وڃن ٿيون.
- 4.5/5.0
- 2677
- 708
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- پير بخش ’پياسي‘
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- سُر سارنگ
- حق ۽ واسطا
- ارپنا
- سنڌسلامت پاران
- ادارو
- مهاڳ
- لاڙ جو لازوال شاعر پروفيسر پير بخش پياسي
- پياسي جي شاعري جا دلچسپ موضوع
- درد جي شهر جو انمول شاعر پياسي
- اڃا ڪي آهن، ڪل جڳ ۾ ڪاپڙي
- فطرت جو شاعر سائين پير بخش پياسي
- پير بخش پياسي جي شاعري سنڌي ادب لاءِ انمول تحفو
- اڌ صدي جو فطري شاعر پيربخش پياسي
- بيت
- سُر سهڻي
- سُر مومل راڻو
- سُر مارئي
- سُر سورٺ
- سُر سارنگ
- متفرقه بيت
- وايون
- نيڻن ڪيئن نه نيروهي، ڪڪر منجهه ڪپار
- درد دکن جي دنيا هن ۾، جيءَ کي پنهنجي جهوريون سائين!
- تنهنجي مٺڙن ٻولن بن هي،
- رُت آئي سانوڻ جي ڏس، کيٽ خوشي مان کيڙ ميان!
- قائم تون آهين صدين کان،
- پلجي نپجي گهاريون جِت مون،
- پڃري بند پنڇي پاري،
- ڪنڌي ڪينجهر ڪنول نيلا،
- سڀ ڪنهن دل ۾ گوندر گهاءُ،
- سيوهڻ جا شهباز او ساءِ!
- نيڻن مان تون نير نه هاري، موتي ائين نه رول، ساءِ!
- پِرهه ڦٽيءَ جو شاخ شاخ تي، پکين پرڙا سوريا، ساءِ!
- بستي بستي شهر شهر ۾،
- راند سڄي پئسي جي آهي،
- سارنگ آيو منڊل منڊيا، ميگهه ٻَڌا اڄ موڙ، ميان!
- چنڊ ستارن سان آ گم،
- سائي سائي سرتي سهڻي،
- پائي پائي پاتم پيارا،
- حق ۽ باطل جي آ جاري،
- فڪر جي اهڙي دؤر انهيءَ ۾،
- هري هينيئ ۾ هر ڪنهن جي ٿي، هوشوءَ جي هت هاڪ، ميان!
- عزم جا پُختا دل جا سَچا،
- سنڌڙي صدين ساٿ سٻند تو،
- جاڳي اٿندا، تنهنجي لهندا،
- مون جو خواب لڌو آ ساءِ،
- وطن منهجي جا مارو مٺڙا،
- ور وڪڙ اي! تنهنجا حياتي،
- زور زبر جي زير نه رهندي،
- نگر نگر هت شهر شهر ۾،
- روز ازل کان جورو جفا جي،
- آزادي جي متوالي اڄ،
- نيرا نيرا ساوڪ وچ ۾،
- رات اونداهي منجهه پسي مون، چنڊ سندءِ چانڊاڻ، الا!
- انتظار جي تلخ گهڙين ۾، مون تنها رات وهاڻي، ساءِ!
- شهر شهر آ انڌير ننگري،
- جهوناڳڙهه جي جوءِ ۾ جا جڪ،
- سيج سنواري ويٺي آهيان، ساجن تنهنجي ڪاڻ، الوميان!
- ڪٿ وسي ٿي هستي تنهنجي، توکي خبر نه ڪائي، پيارا!
- ساهه ڏيئي سر سنڌڙي خاطر،
- وَر وَر ڏيئي روئي وڇن کي،
- پنهنجي ساهه کان پيارو مونکي،
- ڪنهن پئي لُڙڪ اکين مان ڳاڙيا، مون پي موتي ميڙيا، ساءِ!
- اڄ ڌرتي توکي پيئي پڪاري،
- راز تون کول، عشق جا ظاهر، چپ چري ڪجهه چور، ميان!
- وئين نه موٽِ آئين هيڪر، مند به موٽي آئي، پيارا!
- روشن روشن ڪور مجهان ڪا،
- پرهه ڦٽي جو ٻاٽ آ ڇانيل،
- جان جان ۾ جوش پيو جاڳي،
- ننهن نڙي تي، تو ئي ڀلا،
- نيٺ ته ڪيئن چاهت جو، چپ چاپ چريو هي چنگ، ميان!
- اونداهين ۾ روشني بنجي،
- ڪارونجهر ڪور منجهان ڪيئن،
- آڳ جي شعلن منجهه جلي پيو،
- واهه وساري ويٺين تون،
- ننڊ نڀاڳي تو ڇو نهوڙيو، جوڳي اُٿ تون جاڳ، او جوڳي!
- ڪنڌ ڪپائي، مور نه مٽجون،
- وِک وِک ۽ هر موڙ تي پنهنجي،
- سارنگ آيو سرها سانگي، آئين نه موٽي هيل، ميان!
- طوفانن جي رُخ کي موڙِ،
- سانوڻ آيو تون نه جو آئين، ساجن بن تو ڳارا، پريتم پيارا،
- ڪنهن ڪنهنجي ڳالهه کي ڳايان،
- ڪنڊي فٽڻ لڳي آ،
- ويري وقت سان جوٽي جنگ، ڪر جاني سوچ ويچار،
- مايوسي جي موت کي ماري،
- درد جو دل ۾ دونهن دکائي،
- مون ٿيو گهارڻ توسين حياتي،
- غزل
- سيس نمائي مٽي ماٿي لايان
- زندگي ايڏي ناهي سهل
- دل جا دک درديلا آهن
- تنهنجي پيار جنهن هي ڏني زندگي آ
- انسانيت بربريت جو نشانو آ
- نه رهندا تخت و تاج هاڻي زماني ۾
- اسان کي سڄڻ جي پيارو ملي پئي
- زخم سيني جا پنهنجي نيارا لڳا
- ڇو ٿي ڇنين تون ڇوري پوتيءَ مٿان ستارا
- سارنگ آيو منڊل هوندا
- لفظ ڇاهو زبان مان نڪتو
- پار منزل تي ئي پنهنجي پاڻ ٿو پڄڻو پوي
- ڪنهن جي ياد من منهنجو تڙپائي ويٺي
- جڏهن قيامت سر تي ٿي نازل آ يارو
- جڏهن چنڊ چوڏهين سندي رات ٿيندي
- تنهنجو روح جيسين پرين پاس رهندو
- اڱڻ منهنجي آئين ته دل شاد ٿي ويو
- پير پهرين جنهن پاتو
- لفظ ايئن مونسان دوستو هٿ ونڊائين ٿا
- دُلارن سان ڳالهيون اسين بي ڪنداسون
- طلسم مڪر جا ٽوڙڻ چاهيان ٿو
- سنڌڙي کي جڳ مڳائي سگهو ته ساٿ ڏيو
- بزم ۾ تنهنجي اچڻ چاهيان ٿو
- آئيني ۾ وار سنوارين ٿا ماڻهو
- جن ئي اکڙين مور ڏٺو مون
- جهان سارو سُورن جو سامان سوچ
- در پٺيان نڪتو هو چنڊ
- بد نصيبن جي ڪجي ڪهڙي ڳالهه
- هيٺ زمين مٿي آسمان آ زندگي
- ڦٽ فراق جا ڀرجي نه وڃن
- ڏينهن ٻه هوندو جوڀن مون سوچيو نه هو
- هر راهه جا آهن راهي نرالا
- رسم محنت جي ابتدا ڪر
- اسٽيج تي ڪردارن جا لاشا
- جي جلائي تو پيارا اجهايا چراغ
- رت سان ڪيئن ٿي راند ڪڏي تو
- ڪڏهن نه بنواس موڪليندس توکي
- ڳالهه اهڙي ڪجي تن تڙپائي ڇڏي
- توهان پنهنجي زلفن ۾ گجرا سجايا
- ڏنا توکي جي مون سنيها مسافر ياد سي رکجان
- نظم
- پڪي مُحبت پڪا ڌاڳا،
- ڪچي محبت ڪچا ڌاڳا،
- آءُ ته جيون ڳائي گهاريون،
- سنڌڙي تنهنجو سينگار جنت ملير ٿي
- ڏکي دنيا ڏکيا ماڻهو،
- چنڊ چڪور ملنت ڪٿي،
- زمين ۽ زمان کي ڏڪائي ڇڏيوسين،
- پربت جيڏي رات ڪٽڻ لاءِ،
- سورن سو سوداءُ ڏنئي
- هوشوءَ جهڙو مڙس مٿيرو،
- توئي ڀٽائي جاڳ ڏنو،
- ڪاڪ محل مان آيو شينهن،
- دودي دريا جي او ڌرتي،
- تنهنجا ڀي ڪي ڏينهن هئا،
- سڙي سڃ ڪنهنجو اگر ٿيو تگر،
- هتي هر ڪا چيز لڳي ائين پئي روڳي،
- هاءِ حياتي پائي ڦوٽو
- او ويٽنام جا عوام
- قدم به قدم منزل ڏي هلجي،
- مرڪي ماڻهو جو جي من
- ڦليلي ڪناري وڻ اَملتاس هيٺان،
- ڌرتيءَ اُت ٽاڪ منجهند جو،
- سنڌڙي تو ۾ سنڌو جا نه آثار هجن ها،
- هي قوم آ ڪنهن جي بلي
- ڦليلي
- تون آءٌ پرين تون آءٌ پرين،
- ڳاڙهو ڳاڙهو بنگلو،
- جڳ ۾ ماڻهو ايندا آهن،
- روح رتو گيت رسيلو،
- سوين جت منزلون هونديون،
- پيار پريت جا رشتا ناتا،
- ڏکويلن کي ڏکوئي تون،
- سون سريکن سپنن تي،
- اچ چنڊ ٿيون چانڊاڻ ٿيون
- موسم بدلي آيو بهار_ تون به هلي آ منهنجي آتڻ
- علم بن ڏکن جو ڪو ناهي علاج،
- هجين تون دنيا ۾ آزاد سنڌڙي
- هي لاش محبت جو اڳيان تنهنجي پيل جو،
- منزل تي پنهنجي دم پٽي پوءِ مسڪرايو دوستو،
- تنهنجي سيني تي سنگينن،
- پنهنجو نازڪ هٿڙو لوڏي، تو ته چيو هو پاڻ هلون ٿا
- قطعا
- سيني تي ڀل گولي هلائي ته ڏسان،
- چاپلوس خوشامندي عداوتي چهرا ڏسو،
- زمانو اڳتي ايترو اڳتي اڳتي،
- وچ سير لهرن قبر تنهنجي اڏيل،
- ڀونئر اُڏري اچ ته توکي چمي،
- محنت ڪش مزورن هارين جي خلاف،
- وقت گذري ويو تنهن کي نعمت ئي ڄاڻو،
- گهائل گهڙي هڪ گوندر ۾ گهارين،
- اچ سيج سوري تي سجائي ڇڏيون،
- تارن جي طبقي تان ڪو ٿيڙ کائي،
- ڪٿي پيٽ جي پوڄا ۾ پورا،
- تنهنجي حسن سان جهان سارو روشن،
- ملڪ سارا ترقي راهن تي آهن گامزن،
- نئون جذبو نئون جمال پيدا ڪر،
- پيا روز گهڙجن قصا هت پراڻا،
- ٽيڙو
- سنڌو ڪنارا،
- ڪارا بادل،
- ڀونئر اُڏرن،
- نينهن نراس،
- عشق سمنڊ،
- سارو سماج،
- صدين جو هي ساٿ،
- آيا اُڏامي تڙ،
- ماٺ آڪاش،
- دوھا
- ڪوڙا سڀ دنيا جا رشتا ڪير ٿو ڪنهنجي ڪاڻ جيئي،
- ڪو گيت چوان يا نظم لکان ان ۾ تنهنجي ڳالهه ڪريان،
- سنڌ سنڌ ساوڪ سان تر سِرن سندن تي سهرا،
- وس وس واسجي وطن هي ويندو ورندا هت وڻجارا،
- وري به نوريون ناز ڪنديون ۽ تڙ ٽماچي ڄام ٿي پوندا،
- ڪوٽ عمر جو نيٺ ته ڊهندو مارئي قيد مان آجي ٿيندي،
- آزاد نظم
- اجنبي
- اوسيئڙو
- پُڪار
- چاهت
- چِٽَ
- پڌري
- تصور
- ڪوَي
- چنڊ
- وجود
- چَنڊ
- وطن ياد اچي ٿو
- (2)
- (3)
- (4)
سنڌڙي تنهنجو ڇا هو اوج
سک لڳو هت سانت پيئي هئي،
ماڻهوءَ ماڻهوءَ من هو موج
هوشو هيمون همت هئي ڇا،
دودي دريا جي هئي فوج.
لهرن سو تو لوڙهي ڇڏيا،
ڪو نه بڻيو ڪو تو تي بوج.
جن جا پيرا پهڻ پٿون ٿيا،
تن جي ويٺو ڪريان کوج.