ملڪ سارا ترقي راهن تي آهن گامزن،
جهان اسانجو ننڊ نڀاڳيءَ منجهه سُتل،
ائٽمي طاقت هوندي سالن کان مگر،
هن سائنسي دور ۾ ڇو آهيون پوئتي پيل.
شهر رستا گهر گهٽيون گهاٽ سڀ ويران،
جتي وڻ ٽڻ پکيئڙن جو ناهي نشان،
ٻار چڙيا گهر ۾ محسوس ڪندي پاڻ کي،
سمجهي ٿو ما فوق الفطرت جو آهي جهان.
تعليم ۽ صحت جي ٻيڙي پيئي آ ٻڏي،
ٻيڙي دريا سڪل واري منجهه پيئي آ سُتي،
ٻيڙي هن کي بٺارا ملاح کوٽي ڪڍن،
استادن ڊاڪٽرن جو ته سج ويو آ لهي.
زخمن جو چکيو مون آ مزو،
سَٺو سور دل ۾ مون آ وڏو،
ناهيان مايوس قيد تنهائي ۾،
اڀري سوجهرو جڳ ۾ آ پيو.
وقت جو ڪو حال ڀائي ناهي ڏسو،
نصيب پنهنجو پاڻ ٺاهي ڏسو،
ڀٽڪون تاريڪين م پيا خامخواهه،
روشنين کي به ٿورو چاهي ڏسو.