شاعري

ڪڪر منجهہ ڪپار

پير بخش ’پياسي‘ جي شاعري ۾ جُھڙالا نيڻ به نظر ايندا، ته مُرڪن جا مرگهٽ به موجود مِلندا، هن جي شاعري ۾ جڏهن محبوب اکيون کڻي کلي ٿو ڏي ته شاعر جا سڀئي سور سَنڌا ڪيو وڃن.
هن پنھنجي شاعري ۾ اهڙا ته چِٽ چِٽيا آهن جن کي جڏهن اکيون ڏِسن ٿيون ته حيران رهجي وڃن ٿيون.

Title Cover of book Kakar Manjh Kapaar

راند سڄي پئسي جي آهي،

راند سڄي پئسي جي آهي،
پيسو پاڻ سڃاڻ!
جڳ سارو اڻڄاڻ.

درد دُکن جي دنيا هن ۾،
ساٿ نڪوسرواڻ!
جڳ سارو اڻڄاڻ.

اَنگ اُگهاڙن، پيٽ بُکين جا،
ڦاٽل ڏس پِهراڻ!
جڳ سارو اڻڄاڻ.

ڪوڙ ڪُپت جي ڪاروبار جي،
ڪير ڪندو ڇنڊ ڇاڻ!
جڳ سارو اڻڄاڻ.

ماڻهو ماڻهو جو آ قاتل،
ماڻهو ماڻهو آ رتڇاڻ!
جڳ سارو اڻڄاڻ.

اونداهين کان چانڊوڪيون اڄ،
ڇِرڪن ٿيون ڇاڪاڻ!
جڳ سارو اڻڄاڻ.

گُلن ڦُلن تي داغ هي ڪارا،
سُر جي ويئي سُرهاڻ!
جڳ سارو اڻڄاڻ.

بستي بستي شعلا شعلا،
ڇا تي آ ڇڪتاڻ!
جڳ سارو اڻڄاڻ.

لوچ سوچ گهاءُ ۽ گهيرا،
ايندي ڪيئن ڦيراڻ!
جڳ سارو اڻڄاڻ.

مَن مَن مَنجهه ’پياسي‘ آهي،
مَتل ڇو مانڌاڻ!
جڳ سارو اڻڄاڻ.