پار منزل تي ئي پنهنجي پاڻ ٿو پڄڻو پوي
زندگي جي لاء هت ڇا ڇا نٿو ڪرڻو پوي
واٽ ويندي آيا طوفان تن کي موڙڻ لاء ڀي
سورهيه سپوتن وارو جذبو ٿو هتي رکڻو پوي.
ٽڪڙا ٽڪڙا ٿي غلامي جا وڃن زنجير سڀ
پُر عزم سان پر وفا جو ساٿ ٿو ڏيڻو پوي
ڪاري نانگڻ جهڙي رات منجهه ٿئي روشن مشعل
لاٽ ٿي هن ٻاٽ ۾ ڀي پاڻ ٿو جلڻو پوي
ڪوڙ قاتل جي اڳيان سچ سندو ٿي سرخرو
سقراط بنجي دور هنجو زهر ٿو پيڻو پوي
سر اڏي تي رند رکي راه ائين چوندي ويا
موت کي ٿو منهن ڏيئي منصور ٿي مرڻو پوي
عشق جي آڙاهه ۾ خود عشق ٿو چکيا چڙهي
مچ محبت منجهه ٿو پروانو ٿي جلڻو پوي
ميس پنهنجي کي تون ماري جيءَ اُجاري يار ڇڏ
ڏاڍ جو ڏونگر اڳيان ڏس يار ٿو ڏرڻو پوي
جنهنجو توسان ساٿ سنڌ آهه تنهنکي ٿو ڏسان
ڀيرو ڀٽائي ڀٽ مٿان هر بار ٿو ڀرڻو پوي
سڪ سهڻي ڪاڻ ساهڙ پئي ڪاهي منجهه ڪنن
پار پهچڻ لاء ڀي ٿو تار مان ترڻو پوي