تارن جي طبقي تان ڪو ٿيڙ کائي،
چنڊ جي دري مان زمين تي نهاري،
جبلن تان لهندو سمنڊن کي ڇهندو،
صحرا کي گلشن بنائي ڏيکاري.
گلشن ۾ حسين ٽڙندا آهن جت گل،
ڀونئرن بُلبُلن جا اُت ٿيندا آهن هُل،
پرهه جون جڏهن گُهلنديون آهن هوائون،
باغ خوشبوءِ سان ڀرجي ويندا آهن ڪُل.
دوستو شاعري ڏکي ڏات آهي،
زندگي مگر سورن جي سوغات آهي،
زماني جي حالت بدلجي ته ڪيئن،
ڌرتي تي ائٽم جي برسات آهي.
انسان زمين تي ڪيڏو تنگ آهي،
ڏسون پيا ته چؤطرف جنگ آهي،
نعرا امن جا سارا ٺلها کوکلا،
زندگي ۾ ڦهلجي ويو زنگ آهي.
گوندر جي گهڙين جو ڪهڙو قصور،
اکڙين مان ڀلا جي وهي نيرُ پيو،
بنا جوش جذبي جيون آ ڪهڙو،
ٺلها زخم پنهنجا ڀلي چيرُ پيو.