وري به نوريون ناز ڪنديون ۽ تڙ ٽماچي ڄام ٿي پوندا،
شوق شڪار جي اوٽ ۾ سائين سو تن انجام ٿي پوندا،
تون به منهنجو مان به تنهنجي تون مان ٻئي هڪ هاڻ،
ڪو دنيا جو دستور نه ٽوڙي سگهندو پنهنجو پاڻ،
چمن ۾ پنهنجي هت نانگ سجهن ٿا زهري ڪيڏا،
واڳون وارا وات پٽيو ڪيس ٿا ڪن قهري ڪيڏا.
ڪنهنجي ڪنهنجي ڳالهه ٻڌان ڪنهنکي ڪنهنکي ڏوهه ڏيان،
نڙي تي پنهنجي ننهن اچي، ڌوڏا ڦاڙي دانهن ڪريان،
قسمت پنهنجي پنهنجي ۾ ٿو محنت جو ڦل هرڪو پائي،
مون به آس انهيءَ تي پنهنجو پاڻ ڇڏيو آ گهائي،
هر راهه تي تو آواز ٻڌا تو آوازن جا ساز ٻُڌا،
ڪوئل واري ڪو ڪو ۾ تو پياسي پيارا راز ٻُڌا،
خوف ٿو کائي ماڻهو کي ناهي ڪوئي رازدان ڪنهنجو،
صحرا صحرا تنها تنها گلشن هي آشيان پنهنجو،