ماٺ آڪاش،
بنا ڪنهن جي، رت ۾ لُٿڙيل،
پيو آ لاش.
ڇنل کٽولو،
لانڍي منجهه، ڀڳل ڏيئو،
مدهم شعلو.
هٿ ۾ ڊگري،
در در رُلندي، جهوتون ڏيندي،
ساهه ويس نڪري.
طبلي تاپ،
ڇم ڇم ڇير تي، مُڇ مروڙي،
مرڪيو نواب.
شاعري
ڪڪر منجهہ ڪپار
پير بخش ’پياسي‘ جي شاعري ۾ جُھڙالا نيڻ به نظر ايندا، ته مُرڪن جا مرگهٽ به موجود مِلندا، هن جي شاعري ۾ جڏهن محبوب اکيون کڻي کلي ٿو ڏي ته شاعر جا سڀئي سور سَنڌا ڪيو وڃن.
هن پنھنجي شاعري ۾ اهڙا ته چِٽ چِٽيا آهن جن کي جڏهن اکيون ڏِسن ٿيون ته حيران رهجي وڃن ٿيون.
- 4.5/5.0
- 2677
- 708
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- پير بخش ’پياسي‘
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- سُر سارنگ
- حق ۽ واسطا
- ارپنا
- سنڌسلامت پاران
- ادارو
- مهاڳ
- لاڙ جو لازوال شاعر پروفيسر پير بخش پياسي
- پياسي جي شاعري جا دلچسپ موضوع
- درد جي شهر جو انمول شاعر پياسي
- اڃا ڪي آهن، ڪل جڳ ۾ ڪاپڙي
- فطرت جو شاعر سائين پير بخش پياسي
- پير بخش پياسي جي شاعري سنڌي ادب لاءِ انمول تحفو
- اڌ صدي جو فطري شاعر پيربخش پياسي
- بيت
- سُر سهڻي
- سُر مومل راڻو
- سُر مارئي
- سُر سورٺ
- سُر سارنگ
- متفرقه بيت
- وايون
- نيڻن ڪيئن نه نيروهي، ڪڪر منجهه ڪپار
- درد دکن جي دنيا هن ۾، جيءَ کي پنهنجي جهوريون سائين!
- تنهنجي مٺڙن ٻولن بن هي،
- رُت آئي سانوڻ جي ڏس، کيٽ خوشي مان کيڙ ميان!
- قائم تون آهين صدين کان،
- پلجي نپجي گهاريون جِت مون،
- پڃري بند پنڇي پاري،
- ڪنڌي ڪينجهر ڪنول نيلا،
- سڀ ڪنهن دل ۾ گوندر گهاءُ،
- سيوهڻ جا شهباز او ساءِ!
- نيڻن مان تون نير نه هاري، موتي ائين نه رول، ساءِ!
- پِرهه ڦٽيءَ جو شاخ شاخ تي، پکين پرڙا سوريا، ساءِ!
- بستي بستي شهر شهر ۾،
- راند سڄي پئسي جي آهي،
- سارنگ آيو منڊل منڊيا، ميگهه ٻَڌا اڄ موڙ، ميان!
- چنڊ ستارن سان آ گم،
- سائي سائي سرتي سهڻي،
- پائي پائي پاتم پيارا،
- حق ۽ باطل جي آ جاري،
- فڪر جي اهڙي دؤر انهيءَ ۾،
- هري هينيئ ۾ هر ڪنهن جي ٿي، هوشوءَ جي هت هاڪ، ميان!
- عزم جا پُختا دل جا سَچا،
- سنڌڙي صدين ساٿ سٻند تو،
- جاڳي اٿندا، تنهنجي لهندا،
- مون جو خواب لڌو آ ساءِ،
- وطن منهجي جا مارو مٺڙا،
- ور وڪڙ اي! تنهنجا حياتي،
- زور زبر جي زير نه رهندي،
- نگر نگر هت شهر شهر ۾،
- روز ازل کان جورو جفا جي،
- آزادي جي متوالي اڄ،
- نيرا نيرا ساوڪ وچ ۾،
- رات اونداهي منجهه پسي مون، چنڊ سندءِ چانڊاڻ، الا!
- انتظار جي تلخ گهڙين ۾، مون تنها رات وهاڻي، ساءِ!
- شهر شهر آ انڌير ننگري،
- جهوناڳڙهه جي جوءِ ۾ جا جڪ،
- سيج سنواري ويٺي آهيان، ساجن تنهنجي ڪاڻ، الوميان!
- ڪٿ وسي ٿي هستي تنهنجي، توکي خبر نه ڪائي، پيارا!
- ساهه ڏيئي سر سنڌڙي خاطر،
- وَر وَر ڏيئي روئي وڇن کي،
- پنهنجي ساهه کان پيارو مونکي،
- ڪنهن پئي لُڙڪ اکين مان ڳاڙيا، مون پي موتي ميڙيا، ساءِ!
- اڄ ڌرتي توکي پيئي پڪاري،
- راز تون کول، عشق جا ظاهر، چپ چري ڪجهه چور، ميان!
- وئين نه موٽِ آئين هيڪر، مند به موٽي آئي، پيارا!
- روشن روشن ڪور مجهان ڪا،
- پرهه ڦٽي جو ٻاٽ آ ڇانيل،
- جان جان ۾ جوش پيو جاڳي،
- ننهن نڙي تي، تو ئي ڀلا،
- نيٺ ته ڪيئن چاهت جو، چپ چاپ چريو هي چنگ، ميان!
- اونداهين ۾ روشني بنجي،
- ڪارونجهر ڪور منجهان ڪيئن،
- آڳ جي شعلن منجهه جلي پيو،
- واهه وساري ويٺين تون،
- ننڊ نڀاڳي تو ڇو نهوڙيو، جوڳي اُٿ تون جاڳ، او جوڳي!
- ڪنڌ ڪپائي، مور نه مٽجون،
- وِک وِک ۽ هر موڙ تي پنهنجي،
- سارنگ آيو سرها سانگي، آئين نه موٽي هيل، ميان!
- طوفانن جي رُخ کي موڙِ،
- سانوڻ آيو تون نه جو آئين، ساجن بن تو ڳارا، پريتم پيارا،
- ڪنهن ڪنهنجي ڳالهه کي ڳايان،
- ڪنڊي فٽڻ لڳي آ،
- ويري وقت سان جوٽي جنگ، ڪر جاني سوچ ويچار،
- مايوسي جي موت کي ماري،
- درد جو دل ۾ دونهن دکائي،
- مون ٿيو گهارڻ توسين حياتي،
- غزل
- سيس نمائي مٽي ماٿي لايان
- زندگي ايڏي ناهي سهل
- دل جا دک درديلا آهن
- تنهنجي پيار جنهن هي ڏني زندگي آ
- انسانيت بربريت جو نشانو آ
- نه رهندا تخت و تاج هاڻي زماني ۾
- اسان کي سڄڻ جي پيارو ملي پئي
- زخم سيني جا پنهنجي نيارا لڳا
- ڇو ٿي ڇنين تون ڇوري پوتيءَ مٿان ستارا
- سارنگ آيو منڊل هوندا
- لفظ ڇاهو زبان مان نڪتو
- پار منزل تي ئي پنهنجي پاڻ ٿو پڄڻو پوي
- ڪنهن جي ياد من منهنجو تڙپائي ويٺي
- جڏهن قيامت سر تي ٿي نازل آ يارو
- جڏهن چنڊ چوڏهين سندي رات ٿيندي
- تنهنجو روح جيسين پرين پاس رهندو
- اڱڻ منهنجي آئين ته دل شاد ٿي ويو
- پير پهرين جنهن پاتو
- لفظ ايئن مونسان دوستو هٿ ونڊائين ٿا
- دُلارن سان ڳالهيون اسين بي ڪنداسون
- طلسم مڪر جا ٽوڙڻ چاهيان ٿو
- سنڌڙي کي جڳ مڳائي سگهو ته ساٿ ڏيو
- بزم ۾ تنهنجي اچڻ چاهيان ٿو
- آئيني ۾ وار سنوارين ٿا ماڻهو
- جن ئي اکڙين مور ڏٺو مون
- جهان سارو سُورن جو سامان سوچ
- در پٺيان نڪتو هو چنڊ
- بد نصيبن جي ڪجي ڪهڙي ڳالهه
- هيٺ زمين مٿي آسمان آ زندگي
- ڦٽ فراق جا ڀرجي نه وڃن
- ڏينهن ٻه هوندو جوڀن مون سوچيو نه هو
- هر راهه جا آهن راهي نرالا
- رسم محنت جي ابتدا ڪر
- اسٽيج تي ڪردارن جا لاشا
- جي جلائي تو پيارا اجهايا چراغ
- رت سان ڪيئن ٿي راند ڪڏي تو
- ڪڏهن نه بنواس موڪليندس توکي
- ڳالهه اهڙي ڪجي تن تڙپائي ڇڏي
- توهان پنهنجي زلفن ۾ گجرا سجايا
- ڏنا توکي جي مون سنيها مسافر ياد سي رکجان
- نظم
- پڪي مُحبت پڪا ڌاڳا،
- ڪچي محبت ڪچا ڌاڳا،
- آءُ ته جيون ڳائي گهاريون،
- سنڌڙي تنهنجو سينگار جنت ملير ٿي
- ڏکي دنيا ڏکيا ماڻهو،
- چنڊ چڪور ملنت ڪٿي،
- زمين ۽ زمان کي ڏڪائي ڇڏيوسين،
- پربت جيڏي رات ڪٽڻ لاءِ،
- سورن سو سوداءُ ڏنئي
- هوشوءَ جهڙو مڙس مٿيرو،
- توئي ڀٽائي جاڳ ڏنو،
- ڪاڪ محل مان آيو شينهن،
- دودي دريا جي او ڌرتي،
- تنهنجا ڀي ڪي ڏينهن هئا،
- سڙي سڃ ڪنهنجو اگر ٿيو تگر،
- هتي هر ڪا چيز لڳي ائين پئي روڳي،
- هاءِ حياتي پائي ڦوٽو
- او ويٽنام جا عوام
- قدم به قدم منزل ڏي هلجي،
- مرڪي ماڻهو جو جي من
- ڦليلي ڪناري وڻ اَملتاس هيٺان،
- ڌرتيءَ اُت ٽاڪ منجهند جو،
- سنڌڙي تو ۾ سنڌو جا نه آثار هجن ها،
- هي قوم آ ڪنهن جي بلي
- ڦليلي
- تون آءٌ پرين تون آءٌ پرين،
- ڳاڙهو ڳاڙهو بنگلو،
- جڳ ۾ ماڻهو ايندا آهن،
- روح رتو گيت رسيلو،
- سوين جت منزلون هونديون،
- پيار پريت جا رشتا ناتا،
- ڏکويلن کي ڏکوئي تون،
- سون سريکن سپنن تي،
- اچ چنڊ ٿيون چانڊاڻ ٿيون
- موسم بدلي آيو بهار_ تون به هلي آ منهنجي آتڻ
- علم بن ڏکن جو ڪو ناهي علاج،
- هجين تون دنيا ۾ آزاد سنڌڙي
- هي لاش محبت جو اڳيان تنهنجي پيل جو،
- منزل تي پنهنجي دم پٽي پوءِ مسڪرايو دوستو،
- تنهنجي سيني تي سنگينن،
- پنهنجو نازڪ هٿڙو لوڏي، تو ته چيو هو پاڻ هلون ٿا
- قطعا
- سيني تي ڀل گولي هلائي ته ڏسان،
- چاپلوس خوشامندي عداوتي چهرا ڏسو،
- زمانو اڳتي ايترو اڳتي اڳتي،
- وچ سير لهرن قبر تنهنجي اڏيل،
- ڀونئر اُڏري اچ ته توکي چمي،
- محنت ڪش مزورن هارين جي خلاف،
- وقت گذري ويو تنهن کي نعمت ئي ڄاڻو،
- گهائل گهڙي هڪ گوندر ۾ گهارين،
- اچ سيج سوري تي سجائي ڇڏيون،
- تارن جي طبقي تان ڪو ٿيڙ کائي،
- ڪٿي پيٽ جي پوڄا ۾ پورا،
- تنهنجي حسن سان جهان سارو روشن،
- ملڪ سارا ترقي راهن تي آهن گامزن،
- نئون جذبو نئون جمال پيدا ڪر،
- پيا روز گهڙجن قصا هت پراڻا،
- ٽيڙو
- سنڌو ڪنارا،
- ڪارا بادل،
- ڀونئر اُڏرن،
- نينهن نراس،
- عشق سمنڊ،
- سارو سماج،
- صدين جو هي ساٿ،
- آيا اُڏامي تڙ،
- ماٺ آڪاش،
- دوھا
- ڪوڙا سڀ دنيا جا رشتا ڪير ٿو ڪنهنجي ڪاڻ جيئي،
- ڪو گيت چوان يا نظم لکان ان ۾ تنهنجي ڳالهه ڪريان،
- سنڌ سنڌ ساوڪ سان تر سِرن سندن تي سهرا،
- وس وس واسجي وطن هي ويندو ورندا هت وڻجارا،
- وري به نوريون ناز ڪنديون ۽ تڙ ٽماچي ڄام ٿي پوندا،
- ڪوٽ عمر جو نيٺ ته ڊهندو مارئي قيد مان آجي ٿيندي،
- آزاد نظم
- اجنبي
- اوسيئڙو
- پُڪار
- چاهت
- چِٽَ
- پڌري
- تصور
- ڪوَي
- چنڊ
- وجود
- چَنڊ
- وطن ياد اچي ٿو
- (2)
- (3)
- (4)
بنا ڪنهن جي، رت ۾ لُٿڙيل،
پيو آ لاش.
ڇنل کٽولو،
لانڍي منجهه، ڀڳل ڏيئو،
مدهم شعلو.
هٿ ۾ ڊگري،
در در رُلندي، جهوتون ڏيندي،
ساهه ويس نڪري.
طبلي تاپ،
ڇم ڇم ڇير تي، مُڇ مروڙي،
مرڪيو نواب.