قدم به قدم منزل ڏي هلجي،
ساٿ هلي ڪٿ پنهنجو جهلجي.
ڳالهين مان ڪجهه ڪين ڪو ورندو،
وايو منڊل هي هاڻ بدلجي،
ڏاڍ ڏمر سان ٽڪري وڃبو،
ڪو ٽاري سگهندو آيو ازل جي
آڳ اندر ۾ پنهنجي لڳائي،
من جو من ۾ جوت ٿي جلجي.
روڪي تن کي ڇائي سگهبو،
پلٽي جيڪر آئي اُٿل جي.
تون مان سڀ ماڻهو آهيون،
دشمني منجهه دوستي ڍلجي.
ڪليون گل ڦل مکڙيون غنچا
چمن هي سارو ڦولجي ڦلجي.
سرءُ جي ساڙيل ڌرتيءَ رک،
ور ور ڏيئي تنهن کي ولجي.
سنگت سان ئي ساٿ نڀائي،
تن سان ويهي سور ڪو سلجي.
مايوسي جو هت موت ڏسي،
پياسي پاڻ ڀلا ڪيئن پلجي.