پنهنجو نازڪ هٿڙو لوڏي، تو ته چيو هو پاڻ هلون ٿا
هير چمن منجهه جئين هئي گهلي،
پن پن مکڙي تئين هئي کِلي،
چنڊ چانڊوڪي چهڪن تي،
رات پوئين منجهه ٽهڪن تي.
اُت هلڪا هلڪا ساهه کڻي، پاڻ چيو توهاڻ هلون ٿا.
تنهنجي سونهن شباب ڏسي،
هر کي پيس ماهتاب ڏسي.
توتي ويهي گيت لکيو مون.
گيت تي هو سنگيت ٻڌو مون.
تو ته چيو هو نيڻ نمائي، ڪر نه ٺهلي واکاڻ هلون ٿا.
ڳلن تان وکريل وار هٽيا تو،
مکڙو گل گلاب بڻيا تو،
مون ڀي توکي هنج ۾ پاتو،
چپ سان چپ ملڻ لاءِ آتو،
تو ته چيو هو ڪنڌ کي لوڏي، اک جي اشاري ساڻ هلون ٿا.
چنڊ ڪڪرن ۾ جيئن ڇال ڏسي،
تئين تنهنجي هرڻي چال ڏسي،
ڊيل جي پويان مورن وانگيان،
رات اونداهي چورن وانگيان،
تو ته چيو هو گهوري ساجن، ائين نه مونکي تاڻ هلون ٿا.
رات جي پورن پهرن ۾،
ڏاڍ جي ڪڙڪن قهرن ۾،
جڳ کان پنهنجو پاڻ لڳائي،
ماڻهن جي ميڻن کان بچائي،
توته چيو هو نينهن نه ٽٽندو، ظالم دنيا ڪاڻ هلون ٿا.
رات کُٽي هئي، من به مُنڌو هو،
دل ۾ کتو ڄڻ ڪوئي ڪُنڌو هو
تو منهنجي وچ ۾ ڪيڏو سَنڌو هو
پر منهنجو من توتي ته اَنڌو هو.
ڀاڪر ٽوڙي تو ته چيو هو، ٻانُهن جا ڪڍ ڏاڻ هلون ٿا.
پل پل پيارا پور ڏيئي،
سختيون صدما سور ڏيئي،
هري هري هٿڙو ٽوڙي،
ڪومل ڪومل مکڙو موڙي،
تو ته چيو هو پير هڻي ڇڏ، ڇڪين ٿو ڇاڪاڻ هلون ٿا.
پن پن گل ڦل ماڪ ڀنو هو،
ٽپ ٽپ نيڻن روئي ڏنو هو،
تارن جو ڀي رنگ ڦڪو هو،
جبلن پويان چنڊ لڪو هو،
تو به چيو هو مون به چيو هو، گم ٿي ويئي چانڊاڻ هلون ٿا.
محبت جو ڳنڍ پختو پڪو هو،
ننڊ ڪري جڳ سارو ٿڪو هو،
چنگ چڙها سڀ راڳ ڇڙيا هئا،
گلن ڦلن تي ڀونئرا مڙيا هئا،
تو ته چيو هو صبح ٿيو آ، پئجي ويندي ڄاڻ هلون ٿا.
پنهنجو نازڪ هٿڙو لوڏي، تو ته چيو هو پاڻ هلون ٿا.