نگر نگر هت شهر شهر ۾،
ماڻهو ماڻهو آ مجبور،
دنيا هنجو ڏس دستور!
ڌرتتي جو ڀور ڳڀي لاءِ،
تڙپي ائين پيو ڄڻڪو تنور،
دنيا هنجو ڏس دستور!
ڌاڃ ڌڻين جا در کليل،
مسڪينن لاءِ ڇو در پور،
دنيا هنجو ڏس دستور!
پورهئي پگهر محنت تي ڏس،
دوکي جا ٿين داءُ ڀرپور،
دنيا هنجو ڏس دستور!
سڀ ڪجهه هوندي رُٺل چهرا،
تن جو ڪهڙو آهي قصور،
دنيا هن جو ڏس دستور!
محلن ماڙين اوچن بنگلن،
تنجو ڪهڙو ڪجي مذڪور،
دنيا هنجو ڏس دستور!
ميءَ خانن ۾ ساغر ڇلڪن،
موجي مست نشي منجهه چور،
دنيا هنجو ڏس دستور!
منهن سچاين کان هت موڙي،
مغرور ٿين ٿا ڪين مفرور،
دنيا هنجو ڏس دستور!
بن جيئڻ جي جڳ ۾ ’پياسي‘،
مليو آ ڪنهنکي ڪڏهن شعور،
دنيا هنجو ڏس دستور!