شاعري

ڪڪر منجهہ ڪپار

پير بخش ’پياسي‘ جي شاعري ۾ جُھڙالا نيڻ به نظر ايندا، ته مُرڪن جا مرگهٽ به موجود مِلندا، هن جي شاعري ۾ جڏهن محبوب اکيون کڻي کلي ٿو ڏي ته شاعر جا سڀئي سور سَنڌا ڪيو وڃن.
هن پنھنجي شاعري ۾ اهڙا ته چِٽ چِٽيا آهن جن کي جڏهن اکيون ڏِسن ٿيون ته حيران رهجي وڃن ٿيون.

Title Cover of book Kakar Manjh Kapaar

ڪارا بادل،

ڪارا بادل،
ڀرجن گرجن، جل ۾ برسن،
پاڳل پاڳل.

ڪوڪي ڪونج،
من جي پيڙا، تڙپي شاعر،
گيتن گونج.

ٽانگڙ ٽڙيا،
هير هوائن خوشبوءِ تي ڏس،
پوپٽ مڙيا.

چڪور هليا،
چاندي جهڙِي چانڊوڪي تي،
چريا چريا.




پنهنجي پياس،
صدين کان ٻجهڻي ناهي،
ٺلهو وشواس.

ماڻهو لاشا،
چوڪ چوڪ تي ڪندين ڪهڙي،
تن مان آشا.

ٽُڪر نه ٽول،
جهولي ۾ تُن، خالي پيو آ،
ڏس ڪشڪول.

ڳوڙي ڇوري،
دل جو ڪنڊو، پلپل پيڙا،
جيءَ جي جهوري.

پاڻي ڦوٽو،
جيون سارو، پيارو پيارو،
ڪيڏو کوٽو.

سورن جا جل،
ماڻهو ماڻهو، گهايل گهايل،
ورتل ورتل.