جهان سارو سُورن جو سامان سوچ
مَتو چئو طرف پيو آ طوفان سوچ
هتي عشق جون راهون دشوار آهن
ملي ڪانه منزل ٿي آسان سوچ
ڏينهن رات پنهنجو رت ٿو ولوڙين
ڪٿ جهولي ۾ تنهنجي آ نان سوچ
جيئڻ ڪاڻ هت جتن سو ٿين پيا
ڪندو ڪو نه ڪنهن تي ڪو احسان سوچ
گهڙي هر زخم تو تازا ڪري پئي
ٿيو توکي ڇا آهي نادان سوچ
چڪي جنهن ظلم جي پيا پيڙهجون
ڪڏهن ٽٽندو طلسم سو زندان سوچ
بنا رنگ جي هيءَ حياتي آ ڪهڙي
آهين چند گهڙين جو مهمان سوچ
چند سڪن خاطر اصولن کي ٽوڙين
ڇو وڪڻين ٿو پنهنجو ايمان سوچ
مفادن جي خاطر تون ماڻهو کي ڏس
ٿي انسان مان ويو ڪيئن حيوان سوچ
سياهي اها پياسي متڻي آهي مٽبي
ڪري تارو وهائو پيو اعلان سوچ