متفرقه بيت
رات نه تارن بات، ڪئي هئي توسين ڪن،
پيئي ساجن من، جَرڪي جوت پيار جي،
ٿڌي هير هوا تي، مُکڙيون جڏهن موريون.
گهڙيون مون ٿوريون، محبوب تو مِلڻ لاءِ.
شاهه سچل سامي سِڪ، جي سانڍين ساهه،
هوند تن جا چاهه، ڏيھن ۾ ڏهڪاءُ وجهن.
ٽُٽو طلسم طوق، قلندري قرب سين،
شھادت عنايت شوق، ڀٽائيءَ ٿيو ڀون تي.
ٻولي ويٺو ٻول، اڱڻ منھنجي ڪانو،
هُرن منھنجي هانوَ، سنھيا سڄڻ سڪ جا.
ڀري پيار پريت جا، مستي سندا جام،
موکي ايندا مُدام، متارا مئي خاني ۾.
جھڙي صبح تنھنجي، تھڙي منھنجي شام،
تو مون ويھي هام، هڻندو ڪير حُجت جي.
ڪَن سورج مُکي گُل، سنئين سج سلام،
ازل کان انجام، پاريو اچن پرين سين.
نيڻن کان انجام، پاريو اچن پرين سين،
دوست تنھنجي دام، ورتم پھرين وار ۾.
مانڊي منڊيو منڊ، دشمن ڪنڊو دِل ۾،
چوٽيءَ چڙهيو چنڊ، اونداهيءَ تي انڌ ٿيو.
لھو اچي هوند، سارنگ سار سمونڊ جي،
برساتي بن بوند، موتي ڏي نه سِپ ٿي.
کڻي هيرون چمن ۾، آيون پيارن جو پيام،
سنھين ساڻ سلام، سڻائي ساجهر صبح جو.
مارو منھنجي مُلڪ جا، سورهيه سڀ سرويچ،
سنڌڙي سان پيچ، جن جو آهي جنمن کان.
ڪيئي پنھنجي پر ۾، مئا ماٺيڻي موت،
ڪنھن ڪنھن جيون جوت، مِلي هن جھان ۾.
جوڳين سندو جوڙ، جهاڳي جهنگ جبل،
نانگن پيو نوڙ، ڳوهن ڳٽ ڳچيءَ ۾.
سنڌڙي سڀني ساٿ، تا مرڻ منھن مقابل،
پاڻي سندي لاٿ، قبول ناهي قيمت تي.
مارو مُلڪ ملير جا، ساريان تن جا سانگ،
مون کي تن جي تانگهه، اندر منجهه ازل کان.
چوٽا تو چڳن جا، ڪوڻي منجهه ڪنول،
پرين تنھنجا ڳل، ڳاڙها ڏاڙهون رتا.
اُڀي ڪينجهر وچ ۾، نوري تنھنجي نيل،
ڏريو منھنجو ڏيل، لھرن ڏِسي وچ ۾.
هوشو اُت شھيد جي، مياڻي منجهه قبر،
ڪنھن کي ڪانه خبر، جوڌي هن جوان جي.
دشمن وجهي صف ۾، ٽاڪوڙو ۽ ٽاهه،
پنھنجو ساهه پساهه، ڏنائين ويرين وچ ۾.
ڳاڙيم ڳوڙها ڳِل، نيڻن نچوئي نور،
مون کي تِن جو پور، پرين پيو پرديس ۾.
ڪنھن ڪنھن ماڻھو منجهه، پيارا ماڳ مڪان،
گهوريو ڇڏين جان، دلبر پنھنجي ديس سان.
پرين سندا پيچ، اديون هئام اڳي،
منھنجي اندر من ۾، پيئي باهه ڌڳي،
لنئون شال لڳي، ڪنھن نه هوت پنھون سان.
جبل ڪئي جاڙ، جيڏيون مون جڏي سان،
تپي پٽ لوهه ٿيو، سورج سورن ساڙ،
اوٺين وٺي آڙ، پويان پيس پنھون جي.
ڪاهي هليا قافلا، سسئي ڇڏي سڃ ۾،
مون تِن جا فاصلا، رهڻ نه ڏيندا رِڻ ۾.
ظالم تنھنجي ذهن، ڏِنو ڇا ڏکين کي،
ظلم سندءِ زور تي، جي ونگارون وهن،
سي هاڻ ڪيئن ٺھن، جاڳي جن ضمير پيو.
دُنيا گهڙي جو کيل، چند حياتي ڏينھڙا،
انسانيت سان ويل، ڇو پيو وهائين ويسرا.
نير سندءِ نينھن جا، جي پرين پاتم پير ۾،
سي مِلڻ لاءِ آتا، آهن اِشاري اوهانجي.
اندر جنين جا اڌ، ڀلي چوَن سي ڀيڄ،
پياسي تن پرين جون، پڪون پيارج پيج،
جن سوري سجهي سيڄ، تِن ڪھڙا ويڄ وهارين.
جيئن تارا اُڀ ۾، تيئن گُل ٽڙن گلشن،
موتئي منھن مٿي ڪيو، گونٽن گُلابن،
خوشبوءِ منجهه چمن، هيرن هنيو هنج ۾.
قدر وقت وقت جا، هي عارضي ناهن،
هي مستقل ئي آهن، تاريخ جي ورقن جا.
سورهيه ٿيندي سوڀ، هوڏن ٿيندي هار،
متان ڪرين لوڀ، ڳوڀ نه ڀانئج ڳڀرو.
ڪٿي موج منڇر، ڪِٿي مانجهي مھاڻا،
هليا هنج اُڏاڻا، ڏِسي ڪنگ ٽھي ويا.
بُک کائي بُک کي، بکاري ڪندا ڄُڃ،
پياسي اوتي اُڃ، اڃ سين اُڃ اجهايان.
ڪالھه ڀٽائيءَ ڀٽ، جي چيا بيت چاهه سين،
هڪ هڪ منجهان سٽ، ملي ساهه سرور ٿو.
تنھنجا شاهه لطيف، سنڌڙي تي احسان،
جوڌن تو جئندان، ڏُکين ڏِنو ڏيھه ۾.
اکين سندا اشڪ، ايئن نه ساجن رول،
موتي هي انمول، قيمت ناهي تِن جي.
پھرن مٿان پھر، ويا نبري پَل ۾،
مون نه صبح سحر، ڏِٺي سندم ڏيھه جي.
ٽڙن منجهه چمن، صبح ساجھر گل،
پکين سندا هُل، هُرن سدا هنئين ۾.
ويندي ويندي واٽ، ڪيئي ڏِٺم موڙ،
سنڌڙي سان توڙ، جن نڀايو نينھن سين.
ظاهر ۾ اڇا اُجرا، اندر منجهه ڪارا،
هي لوڀي ويچارا، اڃا جيئن پيا جھان ۾.
ڪشمور کان ڪارونجهر، سنڌڙي تنھنجو ساهه
تپائي تندون طلب جون، گهرگهر وڌءِ گهاءُ،
اهڙو توڙ نڀاه، ڪيو نه ڪنھن قرب سين.
هٿ هٿ ڏياٽي لاٽ، گهر گهر گهٽي گام،
تن جي روشن لام، جرڪي ساري جوءِ ۾.
واڍوڙين وڍ ٿي، ٻولي تان گولي،
مارُن پئي هولي، ملھائي ريٽي رت سان.
ويٺي واٽ نهاريان، سيني سانڍي سور
نيڻن سندءِ نينهن جي، گهائي وڌم گهور
وڃان ائين وهلور، ڏٺي ٿيم ڏينهڙا.
پنهنجو پَسائي پاڻ، رُسڻ اِي نه ريت
مونکي ماري مُنجهه ٿي، تو بن منهنجا ميت
پرين تو پريت، سک نه سنڀران ڪڏهن.
ويهي جن وڃايو، پل مَ لڌائون سار،
تن مان سُڌ سماءُ جي، اميد ئي اجايو
اهڙو رنگ رچايو جاڳي اٿن جيءَ سان
نڪا سيرت، نڪا صورت، نڪو سونھن سينگار،
ڏوريندي مون ڏينھن ٿيا، ڏُکن منجهه هزار،
پياسي ڪھڙي پار، پُڄندي آئون پرين کي.