شهر شهر آ انڌير ننگري،
اوهان به سوچيو ڪڏهن به آسو!
شاخ شاخ تي سرڪ آ ساهي،
اوهانجو لنگهه هي اوهانجو پاسو!
ڏسون ٿا جا اڇ رڳي آ رڃ ڪئين،
اُجهائيندا اڃ اندر جي پياسو!
خزان جي ڳاري ڇڏيون هي مکڙيون،
لڳو چئو ڪهڙو ڀلا چو ماسو!
زمين کي گلشن بنايون پر جي،
تتل آ صحرا هي وارياسو!
سڀ ڪجهه ڏيئي غلاميءَ ڳٽ ڇو،
ڳچي ۾ پنهنجي وجهي ٿا ڦاسو!
زمين تي ڳاڙهو ڏسين ٿو رت جو،
ماڻهو جو هاريل ماڻهوءَ جو آسو!
ماڻهوءَ جو آخر ڀلا ڇا ٿيندو،
اداس ڌرتي تي نينهن نراسو!
ٻُڌي ڪا جڳ ۾ صدا ڪنهن ڪنهن جي،
ڏنو آ ڪنهن ڪنهن کي دلاسو!
گهري ڇا ’پياسي‘ جيئڻ جو حق ٿو،
ڏيو به پر جي فرض شناسو!