پرهه ڦٽي جو ٻاٽ آ ڇانيل،
ڏينهن لڳي پيو ڏيڻ، الا!
وٽ ڏئي جي ٻرندي ڪيئن،
ويو ختم ٿي ميڻ، الا!
ڦڙو ڦڙو ٿي رت هي ڳاڙهو،
منجهان ٽميو ڏس نيڻ، الا!
هر هڪ آهٽ موت جو کڙڪو،
خوف ٿي آيو کيڻ، الا!
ناهي نفس سلامت ڪنهن جو،
ڀاءُ هجي ڀل ڀيڻ، الا!
سڀڪو شهر پنهنجي ۾ ڌاريون،
ڪنهن کي بڻايان سيڻ، الا!
ڀاڳ ڀلارا پنهنجا ’پياسي‘
ڀلي پيو ڏي ڪو ويڻ، الا!