شاعري

ڪڪر منجهہ ڪپار

پير بخش ’پياسي‘ جي شاعري ۾ جُھڙالا نيڻ به نظر ايندا، ته مُرڪن جا مرگهٽ به موجود مِلندا، هن جي شاعري ۾ جڏهن محبوب اکيون کڻي کلي ٿو ڏي ته شاعر جا سڀئي سور سَنڌا ڪيو وڃن.
هن پنھنجي شاعري ۾ اهڙا ته چِٽ چِٽيا آهن جن کي جڏهن اکيون ڏِسن ٿيون ته حيران رهجي وڃن ٿيون.

Title Cover of book Kakar Manjh Kapaar

انسانيت بربريت جو نشانو آ

انسانيت بربريت جو نشانو آ
زماني جي پٺيان پيو ڇو زمانو آ
گلن جو رنگ ڏسو تارن جي روشني
حسين قدرت جو ڪهڙو ڪارخانو آ
عقل دانش جي ڪجي ڳالهه ڪهڙي
داناء به لڳي ٿو ته ديوانو آ
هر طرف ڌماڪا گولن جي بارش
جيئڻ جو هي به عجيب بهانو آ
پنهنجو پاڻ کي به آئيني ۾ ڏس
تنهنجي تصوير تنهنجو فسانو آ
شمع جلي ڏس ترورن تي تن جي
تڙپي اٿيو ڪو اڄ پروانو آ
ڪنهن پڇيو ته سونهن ڇا آهي ؟
چيم محبت جو انمول خزانو آ
ڪنهن ڪنهنجي فطرت کي پرکيون
هت هرڪو بيگانو ڪوڪو يگانو آ
تارن تي ڪنهن ڇيڙي ڇڏيو ساز
فضا ۾ گونجيو ڪٿ ڪو ترانو آ
منصور ڦاهي چڙهيو اوچي ڳاٽ
پياسي پريت پرک جو پئمانو آ
