هي قوم آ ڪنهن جي بلي
۽ گهر وري ڪنهنجو ٺهي
محبت نه آ ڪنهن ۾ ذري.
نڪي سوچ آ نڪي ڪارو ڪم.
واهه جي محبت پيا ونڊيون
ٽڪڙا ٿيو سارو سماج.
ان جو به ڪو هوندو علاج.
داناءِ به ڏس نادان آ،
پنهنجي وطن جو مان هو
سر ساهه سڀ قربان هو
ڪيئن پيا ملهائين هوليون
بد خواهه ٿيا ڇو خير خواهه
قاتل به تن جو ڪو ته هو
خاموش سارو گلستان
تن جا ويهي ويچار ڏس
روان منزلن ڏي ڪاروان
هت انڌيرائي انڌيرا،
بس بيخبر ساٿي رهيا،
هوش تي پيو پوش هو.
قرب و محبت منجهه گڏي،
رنگ وڃن منجهه سڀ رچي، خون سان ڌرتي رڱيون.
ڪپت ڪوڙ ڪينو ڪڍون
جيڪي به آ سو حال آ،
قرض لاهي سڀ ڇڏيون.
دنيا جو پياسي خيال آ. مينهن ڪُڏي پنهنجي ڪلي،
هت خون ٿو ڪنهن جو وهي،
احساس هت ويو آ مري،
نڪا راهه آ نڪي درد و غم،
ڇوهه هڪ ٻئي تي ڇنڍيون،
ڇا رسمون پنهنجا هئا رواج،
جي قوم جو بگڙيو مزاج،
هتي علم جو فقدان آ،
ڇا قوم هن جو شان هو،
جوڌو هتي هر جوان هو،
پنهنجا هڻن پيا گوليون،
نڪا ڳالهه آ پوءِ خوامخواهه،
بهارن جو هت آ موت ٿيو،
ڪو ناهي ڪنهنجو رازدان،
قومن جا تون ڪردار ڏس،
سڀڪو گهڙي پيو گس نوان،
هرسو ڏسن ڏيئڙا ٻريا.
موسم نوان سو آيا ويا،
شايد نه تن ۾ جوش هو،
اڄ قوم پنهنجي کي سڏي،
حقيقت جي دنيا ۾ اچي،
سر اڏيءَ تي ير رکون،
قلب مان ڪوري ڪسون،
وقت وقت جي ڳالهه آ،
دنيا نئين ٺاهيون اڏيون،
نڪا قيل نڪا مڪال آ،