ڪٿي پيٽ جي پوڄا ۾ پورا،
ڪٿي ڏس جام تي جام نوش،
ڪٿي عيش منجهه گذرن راتيون،
ڪٿي بڇڙاين تي پيو آهي پوش.
آزاد فضا ۾ سوچ جي پکيءَ کي،
بند پڃري ۾ صيد رکي نه سگهندين،
چمن ۾ جيستائين بهار آ گلن ۾،
خوشبو کي تيستائين قيد رکي نه سگهندين.
جهان علم و ادب جو آهي مقام،
ڪجهه سرسري انهيءَ تي نگاهه ڪر،
جلي وڃي دل ۾ تنهنجي روشني،
حالات کانپوءِ دنيا کي آگاهه ڪر.
تنهنجي ماٺ کي ڀلا ڇا ته سمجهون،
جڏهن هر عمل تي ڪا ناهي بندش،
ڀلائي آ ان ۾ ڪري ڪجهه وڃجي،
ڪرڻ آ اجائي دنيا سان رنجش.
ڪپڙو گندي گهر انسان جي آ ضرورت،
تنهنجي ڪندو ڪير آخر هي پورت،
ٺلهين آسرن سان ڀريا ناهن پيٽ،
ڪڍڻي نيٺ پوندي ڪا نه ڪا صورت.