7:30
پيغمبر صالح جو مثال
حضرت صالحعه هڪ پيغمبر هو، جيڪو ثمود جي قوم طرف اُماڻيو ويو هو. ثمود جي قوم حضرت صالح سان سرڪشي ڪئي. ان سلسلي ۾ قرآن ۾ ارشاد ٿيو آهي: ”پوءِ ڏاچيءَ کي پيرن مان ڪپي مَنڊو ڪيائون ۽ پنهنجي پالڻهار جي حڪم کان بي فرمان ٿيا ۽ (چٿر ڪري) چيائون ته اي صالح! جيڪڏهن پيغمبرن مان آهين، ته جنهن عذاب جو اسان سان انجام ڪيو اٿئي، سو اسان تي آڻ. پوءِ زلزلي (جي عذاب) ورتن. پوءِ پنهنجن گهرن ۾ ڪُرندڙ اٿي (مري) ويا ۽ پوءِ صالح اهو چئي بستيءَ مان نڪري ويو، ته اي منهنجي قوم! بيشڪ اوهان کي پنهنجي پالڻهار جو پيغام پهچايم ۽ اوهان کي نصيحت ڪيم، پر اوهان نصيحت ڪندڙن کي دوست نه رکندا آهيو.“ (الاعراف: 76-79)
حضرت صالح عليھ السلام جي اُٺڻي کي مارڻ وارو جيتوڻيڪ قوم جو رڳو هڪ سرڪش شخص هو، پر هِتي ان کي سڄي قوم ڏانهن منسوب ڪندي فرمايو ويو: ”انهن ماڻهن اُٺڻي کي ماري ڇڏيو.“ ان مان خبر پوي ٿي، ته ڪنهن گروهه جو هڪ شخص به جيڪڏهن خراب عمل ڪري ۽ ٻيا ماڻهو ان خراب عمل تي راضي رهن،ته ان عمل ۾ سڀني کي شريڪ قرار ڏنو ويندو آهي.
جيڪا قوم خواهش پرستيءَ جو شڪار هجي، ان کي حقيقت پسنديءَ جون ڳالهيون متاثر نه ڪنديون آهن. اها اهڙي شخص جو ساٿ ڏيڻ جي لاءِ تيار نه هوندي آهي، جيڪو کين سنجيدي عمل طرف سڏيندو آهي. ان جي اُبتڙ جيڪو ماڻهو خوشنما لفظن، ٻولن ۽ ڪوڙين اميدن جو واپار ڪري، انهن جي چؤڌاري ماڻهن جا ميڙ ڪَٺا ٿي ويندا آهن. سَچن ۽ خيرخواهن جي لاءِ انهن وٽ ڪابه ڪشش نه هوندي آهي. البت انهن ماڻهن طرف تيزيءَ سان ڀڄندا آهن، جيڪو سندن پرماريت ڪرڻ لاءِ اُٿن. حضرت صالح جي قول جو اهو ئي مطلب آهي، ”مون اوهان سان چڱائي ڪئي، پر اوهين چڱائي ڪندڙ کي پسند نٿا ڪريو.“