176-51
ڳالهائڻ جو گُڻ
”۽ زمين ۾ يقين ڪرڻ وارن لاءِ نشانيون آهن ۽ خود اوهان جي اندر ۾ به. ڇا پوءِ اوهين نه ٿا ڏسو؟ ۽ آسمان ۾ اوهان جي روزي آهي، ۽ جو اوهان سان وعدو ڪيو وڃي ٿو، سو به. پوءِ آسمان ۽ زمين جي پاليندڙ جو قسم آهي ته بيشڪ اها ڳالهه سچ آهي، جيئن اوهين ڳالهايو ٿا. (الذاريات 20-23)
الله تعاليٰ هن جهان جون جوڙون ائين جوڙيون آهن ته هيءَ معلوم دنيا، پوءِ ايندڙ نامعلوم دنيا جي نشاني بنجي ويئي آهي. زمين ۾ پکڙيل مادي واقعا ۽ انسان جي اندر لڪل احساس ٻئي سڌي نموني واقعي جي اڳواٽ خبر ڏيئي رهيا آهن، جيڪي موت کان پوءِ سڌي سنئين نموني انسان جي سامهون اچڻ وارو آهي. انهن نشانين مان هڪ نشاني ڳالهائڻ آهي.
حديث ۾ فرمايو ويو آهي ته آخرت ۾ جيڪي ڪجهه ملندو، سي سندس عمل ئي هوندا، جيڪي کيس موٽايا ويندا. گويا آخرت جي دنيا هن دنيا جو ئي Double آهي. ماڻهوءَ جو ڳالهائڻ اُن امڪان جو هڪ جزوي لقاءَ آهي. ماڻهوءَ جو آواز ٽيپ تي رڪارڊ ڪيو وڃي ۽ پوءِ ٽيپ کي وڄايو وڃي ته ماڻهوءَ جي مرڻ کان پوءِ به عين اهوئي آواز نڪري ٿو، جيڪو انسان جو آواز هو. ٽيپ جو آواز انسان جي اصل آواز جو Double آهي. ساڳئي نموني انسان جو آواز جزوي طور تي ان واقعي جو تجربو پئي ڪرائي جيڪو ڪلي سطح تي آخرت ۾ ظاهر ٿيڻ وارو آهي. جڏهن هڪ مري ويل انسان جي هستي، آواز جي صورت ۾ جزوي طور تي ورجائڻ جي قابل آهي ته پوءِ انسان جي سڄي هستي ڇو ناقابل ورجاءُ بنجي ويندي. ڳالهائڻ جو اهو لقاءُ موت کان پوءِ حياتيءَ جو هڪ واقعاتي ثبوت آهي.