19:75
پيغمبرن جي اُمت
قرآن مجيد ۾ مختلف پيغمبرن ۽ مٿن ايمان آڻيندڙن جو ذڪر آهي. ان سلسلي ۾ ارشاد ٿيل آهي: ”اِهي اُهي نبي آهن، جن تي الله نعمت ڪئي، جيڪي آدم جي اولاد مان آهن ۽ انهن مان آهن، جن کي نوح سان گڏ ٻيڙيءَ ۾ کنيوسون. ۽ (انهيءَ) ابراهيم ۽ يعقوب جي اولاد مان آهن ۽ انهن مان آهن، جن کي هدايت ڪئيسون ۽ پسند ڪيوسون. انهن کي جڏهن الله جون آيتون پڙهي ٻڌايون وينديون، ته اهي سجدي ۾ ڪِري پون ٿا ۽ روئن ٿا. پوءِ سندن پويان اهڙا بُڇڙا سندن جاءِ تي آيا، جن نماز کي ڇڏيو ۽ خواهشن جي پٺيان لڳا. سو اهي گمراهي ڏسندا. پر جن توبهه ڪئي ۽ ايمان آندو ۽ چڱو ڪم ڪيو، سي جنت ۾ داخل ٿيندا ۽ سندن ڪابه حق تلفي نه ڪئي ويندي.“ (مريم: 58-60)
پيغمبر تي ايمان آڻيندڙن جو پهريون نسل زنده ايمان جو حامل هوندو آهي. ان پهرينءَ نسل جي ماڻهن جو حال اهو هوندو آهي، ته اهي الله جو نالو ٻُڌي تڙپي پوندا آهن. خدا جو ڪلام سندن شعور کي آخري حد تائين جاڳائي ڇڏيندو آهي. خدا سان سندن لاڳاپو ايترو ته وڌيل هوندو آهي، جو هو ان جي ياد ۾ روئندا آهن. سندن سجدو هنن جي لاءِ خدا سان ويجهڙائپ جو هم معنيٰ بنجي ويندو آهي. اهي ئي ماڻهو حقيقت ۾ خدا جو انعام ماڻيندڙ ماڻهو آهن.
ان کانپوءِ، سندن نسل جو حال بلڪل مختلف ٿي وڃي ٿو. هاڻ انهن جو ايمان زنده ايمان نه هوندو آهي. پررڳو رسمي ايمان هوندو آهي. انهن جي عبادتن ۾ روح (اسپرٽ) باقي نٿو رهي. هاڻ سندن رهنما رڳو سندن خواهشون هونديون آهن، جنهن جي پويان هو سڄي زندگي ڀڄندي گذاريو ڇڏين. خدا جي ويجهو انهن جو انجام گمراهن جهڙو آهي، پوءِ ڀلي هو پاڻ کي هدايت وارا سمجهن. ان کان آجا رڳو اهي ماڻهو آهن، جيڪي خدا طرف واپس ورندا ۽ زنده ايمان جو ثبوت ڏيئي ٻيهر پهرينءَ نسل جيان ٿي ويندا.