147-41
برسات جو مثال
”۽ انهن جي نشانين مان هيءَ به آهي ته تون زمين کي سُڪل ڏسين ٿو، پوءِ جڏهن ان تي پاڻي وسايون ٿا ته سرسبز ٿئي ٿي ۽ ڦنڊي ٿي. بيشڪ جنهن زمين کي جياريو، سو ضرور مُئلن کي جيارڻ وارو آهي. بيشڪ اهو سڀ ڪنهن شئي تي قدرت رکندڙ آهي ۽ بيشڪ جيڪي اسان جي آيتن ۾ ڏنگائي پيدا ڪن ٿا، سي اسان کان ڳجها نه آهن. ڇا جنهن کي باهه ۾ وجهبو سو چڱو آهي يا جيڪو قيامت جي ڏينهن امن وارو ٿي ايندو. اي انسانو! بيشڪ وڻيوَ سو ڪريو! بيشڪ جيڪي اوهين ڪريو ٿا، تنهن کي اهو ڏسندڙ آهي.“ (حم السجده 39-40)
ٺوٺ زمين تي برسات جو وسڻ ۽ اها سرسبز ٿيڻ هڪ اهڙو لقاءَ آهي جيڪو هر ماڻهوءَ جي سامهون بار بار اچي ٿو. اها هڪ معنوي حقيقت جي مادي تمثيل آهي. ايئن انسان کي ٻڌايو ويندو آهي ته خدا ان جي سُڪل وجود کي سرسبز ۽ شاداب ڪرڻ جو وڏو بندوبست ڪري رکيو آهي. زمين جي مٽي پاڻيءَ کي پنهنجي اندر ۾ جذب ڪري ٿي وٺي، ان کان پوءِ ئي اهو ممڪن ٿئي ٿو ته برسات ان کي سائو ستابو ڪرڻ جو ذريعو بنجي. ايئن انسان جيڪڏهن خدا جي هدايت کي پنهنجي اندر ۾ لهڻ ڏي ته ان جو وجود به هدايت حاصل ڪري جهومڻ لڳندو.
خدا جي هدايت مان فيضياب نه ٿيڻ جو سڀ کان وڏو سبب اهو هوندو آهي ته انسان خدا جي ڳالهين ۾ الحاد (انڪار) ڪري ٿو. خدا جي رهنمائي سندس سامهون اچي ٿي ته هو ان کي سڌي مفهوم ۾ نٿو وٺي، پر ان مان ڪاوڙ ڪڍي ان کي رد ٿو ڪري ڇڏي. ايئن خدا جي رهنمائي سندس ذهن جو حصو نٿي بڻجي. هوءَ ان جي روح کي غذا ڏيندڙ ثابت نٿي ٿئي.
خدا جي رهنمائيءَ کي سڌي طرح قبولڻ وارن جو انعام جنت آهي ۽ خدا جي رهنمائيءَ مان وڏون ڪڍڻ وارن لاءِ دوزخ جو عذاب آهي.