12:49
حقيقت کي مڃڻ
قرآن ۾ حضرت يوسف عليه السلام جو قصو تفصيل سان بيان ڪيو ويو آهي. اُن موجب پراچين مصر جي هڪ معزز عورت، حضرت يوسف عليھ السلام کي ورغلائڻ چاهيو، جيڪو ان وقت هڪ نوجوان هو. حضرت يوسف سندس ورغلائڻ ۾ نه آيو ۽ پنهنجي پاڪبازي جي طريقي جي چونڊ ڪيائين. جنهن تي اها عورت بگڙجي پئي ۽ هن حضرت يوسف عليه السلام تي الزام هڻي کيس قيدخاني موڪلي ڏنو. پر پوءِ اها حقيقت ظاهر ٿي، ته حضرت يوسف بي ڏوهي هو.
مذڪوره عورت جيتوڻيڪ مجبور نه هئي، پر سندس ضمير جاڳي پيو ۽ هن صاف لفظن ۾ چيو ته: ”هاڻ حق پڌرو ٿي پيو آهي. مون هن کي برغلائڻ جي ڪوشش ڪئي هئي ۽ هو بيشڪ سچو آهي.“ (يوسف: 51)
ان واقعي مان اندازو ٿئي ٿو، ته مذڪوره مصري عورت جيتوڻيڪ وقتي طور تي پنهنجن جذبن سبب مغلوب ٿي ويئي هئي. پر هن جي اندر فطرت جيئري هئي ۽ سندس اندر انساني گُڻ موجود هئا. تنهنڪري جڏهن معاملو چِٽو ٿيو ته هوءَ پڪاري اُٿي، ته هوءَ غلطيءَ تي هئي. ان معاملي ۾ يوسف جي ڪا غلطي ڪونهي.
اهو اعتراف سڀ کان وڏو انساني گُڻ آهي. جنهن عورت يا مرد ۾ مڃڻ (اعتراف ڪرڻ) جو مادو هجي، ان کي ڪنهن نه ڪنهن مرحلي ۾ خدا جي مدد حاصل ٿي ويندي ۽ هو حق حاصل ڪندو. ان جي اُبتڙ جيڪي ماڻهو اعتراف (مڃڻ) جو انساني گُڻ وڃائي ويهن، اهي گمراهيءَ ۾ جيئندا رهندا ۽ نيٺ ان حال ۾ ئي جهان ڇڏي ويندا.