32:111
جنتين جا گُڻ
قرآن مجيد ۾ ارشاد فرمايو ويو آهي: ”اسان جي آيتن تي رُڳو اهي ايمان آڻين ٿا، جن کي جڏهن انهن آيتن سان نصيحت ڪئي وڃي ٿي ته سجدي ۾ ڪِري پون ٿا ۽ پنهنجي پاليندڙ جي واکاڻ سان گڏ سندس پاڪائي بيان ڪن ٿا ۽ اهي وڏائي نه ٿا ڪن. سندن پاسا سمهڻ جي هنڌ کان پري ٿين ٿا. پنهنجي پاليندڙ کي ڊپ ۽ اُميد سان سڏين ٿا ۽ جيڪي اسان کين ڏنو آهي، اُن مان خرچ ڪن ٿا. ڪير به اهو نٿو ڄاڻي ته سندن عملن جي بدلي ۾ سندن لاءِ ڪهڙي نه اکين جي ٿڌاڻ لڪائي رکي ويئي آهي.“ (السجده: 15-16)
هدايت جي ان سلسلي ۾ سڀني کان اهم شئي مڃڻ جو مادو آهي، هدايت رُڳو انهن ماڻهن کي ملي ٿي، جن جي اندر اهو مزاج هجي، ته جڏهن سچائي ڪنهن جي سامهون اچي، ته هو هڪدم اها مڃي وٺن، پوءِ ڀلي اها سچائي هڪ ننڍي ماڻهوءَ جي ذريعي سامهون آئي هجي. پوءِ ڀلي ان کي مڃڻ، پنهنجو پاڻ کي غلط قرار ڏيڻ جي هم معنيٰ هجي. ڀلي ان کي مڃي پنهنجي زندگيءَ جو نقشو درهم برهم ٿيندو نظر اچي. جن ماڻهن جي اندر اهو حوصلو هوندو آهي، اُهي ئي سچائي کي حاصل ڪن ٿا. جيڪي ماڻهو اهو چاهين ته هو سچائيءَ کي ايئن مڃين، جو انهن جي وڏائي بدستور قائم رهي، ته اهڙن ماڻهن کي ڪڏهن به سچائي پلئه نٿي پوي.
جيڪو ماڻهو حق جي خاطر پنهنجي وڏائي وڃائي ڇڏي، اهو سڀ کان وڏي شئي کي حاصل ڪري ٿو وٺي ۽ اها خدا جي وڏائي آهي. هن جي زندگيءَ ۾ خدا ايئن ٿو شامل ٿي وڃي، جو هو ان جي يادن سان گڏ سمهي ۽ ان جي يادن سان گڏ جاڳي. هن جا ڊپ ۽ اميد جا سڀئي جذبا سڀئي خدا سان لاڳاپجي وڃن. هو پنهنجو اثاثو ايئن خدا جي حوالي ڪري ڇڏي ٿو، جو باقي اُن ۾ ڪجهه به بچائي نه ٿو رکي. هي اهي ماڻهو آهن، جن جون اکيون جنت جي اَبدي باغن ۾ ٿڌيون ٿينديون.