146-41
خدا جو حق
”۽ سندس نشانين مان رات ۽ ڏينهن ۽ سج ۽ چنڊ آهي، پوءِ نه سج کي ۽ نه چنڊ کي سجدو ڪريو ۽ جيڪڏهن اوهان کي الله جي عبادت ڪرڻي آهي ته ان کي سجدو ڪريو، جنهن انهن کي پيدا ڪيو آهي. پوءِ به اي پيغمبر، جيڪڏهن اهي ماڻهو وڏائي ڪن ته جيڪي ملائڪ تنهنجي پاليندڙ وٽ آهن، سي رات ۽ ڏينهن سندس پاڪائي بيان ڪن ٿا ۽ اهي نه ٿا ٿڪجن.“ (حم السجده 37-38)
انسان جي سڀ کان وڏي گمراهي سندس ظاهر پرستي آهي. قديم زماني جي انسان کي سج، چنڊ ۽ تارا سڀني کان وڌيڪ چٽا نظر ايندا هئا. تنهنڪري انهن کي خدا جو مظهر (لقاءُ) سمجهيائون ۽ انهن کي پُوڄڻ شروع ڪيائون. اڄوڪي دنيا ۾ مادي تهذيب جي جڳمڳاهٽ ماڻهن کي نمايان نظر اچي ٿي. تنهنڪري هاڻ مادي تهذيب کي اهو مقام ڏنو ويو آهي، جيڪو قديم زماني ۾ سج ۽ چنڊ کي حاصل هو. حالانڪه سج، چنڊ يا ٻيا لقاءُ سڀ خدا جي مخلوق آهن. انسان کي کپي ته هو خالق جو پرستار بنجي، نه ڪي مخلوق جو.
وڏائي ڪندڙن کي وڏائي دعوت جي مقابلي ۾ نه هوندي آهي، پر اها سدائين داعيءَ جي مقابلي ۾ هوندي آهي. وقت جي وڏن کي بظاهر داعي پاڻ کان ننڍو نظر ايندو آهي، تنهن ڪري هو ان کي ننڍو سمجهي وٺندا آهن ۽ ان سان گڏ ان طرفان پيش ڪيل پيغام کي به.