223-81
ڪائنات جي نشاني
”پوءِ قسم کڻان ٿو پٺتي هٽندڙ، سڌو هلندڙن، لڪندڙ تارن جو ۽ رات جو قسم، جڏهن اچي ٿي ۽ صبح جو جڏهن پڌرو ٿئي ٿو. ته اهو قرآن خوبين واري رسول جو آندل ڪلام آهي. جو سگهه وارو عرش جي مالڪ (الله) وٽ مرتبي وارو، اتي سندس ڳالهه مڃي ويندي آهي ۽ امانتدار آهي ۽ اوهان سان گڏ رهندڙ ڪو چريو ڪونهي ۽ ان کيس (جبرئيل کي) کليل آسمان ۾ ڏٺو آهي ۽ هو غيب جي خبر (خبرن) ٻڌائڻ ۾ بخل ڪرڻ وارو نه آهي ۽ نه اهو (قرآن) تڙيل شيطان جو ڪلام آهي. سو ڪيڏانهن وڃو ٿا. اهو (قرآن) جهان وارن جي لاءِ نصيحت کانسواءِ ٻيو ڪجهه به نه آهي. ان لاءِ نصيحت آهي جيڪو سڌو هلڻ گهري ٿو ۽ اوهين جهان وارن جي پاليندڙ الله جي گهر کانسواءِ سڌو هلڻ جو ارادو ڪري نٿا سگهو. (التڪوير – 15-29)
زمين تي رات ۽ ڏينهن جو اچڻ ۽ انسان جي مشاهدي ۾ تارن جي جاين جو بدلجڻ زمين جي محوري ڦيري جي ڪري ٿئي ٿو. ان لحاظ کان انهن لفظن جو مطلب اهو هوندو ته زمين جي محوري ڦيري جو نظام ان ڳالهه جو شاهد آهي ته محمّد صلي الله عليھ وآلھ وسلم الله جو رسول آهي ۽ قرآن خدا جو ڪلام آهي، جيڪو ملائڪ جي ذريعي لٿو آهي.
زمين جو محور/ڦيرو هن ڪائنات جو انتهائي نادر ۽ بي حد عظيم واقعو آهي، اهو واقعو گويا هڪ ماڊل آهي، جيڪو وحيءَ جي معاملي کي اسانجي لاءِ سمجهه جوڳو بنائي ٿو. جيڪڏهن اهو تصور ڪجي ته زمين پنهنجي مدار ۾ گردش ڪندي وشال خلا ۾ سج جي چوڌاري گهمي رهي آهي ته ائين لڳندو ڄڻ ريموٽ ڪنٽرول جو ڪو سگهارو نظام آهي، جيڪو انتهائي مهارت سان ڪنٽرول پيو ڪري، ملائڪ جي ذريعي هڪ انسان ۽ خدا جي وچ ۾ رابطو هئڻ به ان قسم جو هڪ ڪائناتي واقعو آهي، پهريون واقعو تمشيل جي روپ ۾ ٻي واقعي کي سمجهڻ ۾ مدد ٿو ڪري.