229-87
انسانيت جي ڀلائي
”بيشڪ اهو ڪامياب ٿيو، جيڪو پاڪ ٿيو ۽ پنهنجي پاليندڙ جو نالو ياد ڪيائين، پوءِ نماز پڙهيائين، پر اوهين دنياوي زندگيءَ کي پسند ڪريو ٿا. هوڏانهن آخرت گهڻو چڱي ۽ گهڻو بقا واري آهي، بيشڪ هيءَ بيان ته پهرين ڪتابن ۾، ابراهيم ۽ موسيٰ جي ڪتابن ۾ به آهي. (الاعليٰ- 13-19)
خدا جو دين سدائين کان هڪ رهيو آهي، خدا پنهنجو دين جيڪو قرآن ۾ ظاهر ڪيو آهي اهو ئي اڳين پيغمبرن جي دور ۾ به هو. پيغمبر اسلام ۽ گذريل پيغمبرن جي وچ ۾ شريعت ۽ منهاج (سڌي رستي) (المائده 48) جي لحاظ کان جيڪو فرق رهيو آهي، اهو واڌو آهي نه ڪي حقيقي، ان قسم جو واڌو فرق خود هڪئي پيغمبر جي مختلف احوالن ۾ ملي ٿو. مثال طور: پيغمبر اسلام جي مڪي ۽ مدني دور ۾ صلاة (نماز) ۽ صوم (روزي) جي حڪمن ۾ فرق جو هئڻ وغيره.
خدا جو اصل دين سڀني پيغمبرن تي نازل ڪيو ويو، جنهن موجب انساني ڀلائيءَ جو سڄو دارو مدار اُن تي آهي ته ماڻهو پنهنجي نفس کي ڪنٽرول ڪري، پنهنجو پاڻ کي خدا جو گهربل انسان بڻائي، اها خود تعمير جي هڪ مهم آهي، جنهن ۾ اهي ئي ماڻهو ڪامياب ٿي سگهن ٿا، جيڪي هن دنيا ۾ وقتي مفادن ۾ نه ڦاسن ۽ ايندڙ آخرت واري دنيا کي ترجيح بڻائين.
جيڪي ماڻهو ايئن ڪندا، تن جي اندر هڪ عظيم روحاني انقلاب برپا ٿي وڃي ٿو، انهن جو سينو خدا جي عظمت ۽ جلال جي احساس سان ڀَرجي وڃي ٿو. هو پنهنجي انانيت کي ماري خدا جي اڳيان جهڪي وڃن ٿا، جنهن جو هڪ ظاهري لقاء نماز آهي.