21:80
ڪائنات جي تخليق
قرآن مجيد ۾ فرمايو ويو آهي: ”ڇا ڪافرن نه ڏٺو ته بيشڪ (سڀيئي) آسمان ۽ زمين مليل هئا. پوءِ اسان انهن کي چيريو ۽ سڀڪنهن جيئري شئي کي پاڻيءَ مان پيدا ڪيوسون. ڇا پوءِ به اُهي ايمان نٿا آڻين.“ (الانبياء: 30)
رتق جي معنيٰ آهي ڪنهن شئي جو بَند مُنهن (منخم الاجزاء) هئڻ آهي ۽ فتق جو مطلب اُن جو کُلي وڃڻ آهي. غالباً ان جو مطلب زمين ۽ آسمان جي اها ابتدائي شڪل آهي، جنهن کي موجوده زماني ۾ ’بگ بينگ نظريو‘ چيو ويندو آهي. جديد سائنسي تحقيق موجب شروع ۾ زمين ۽ آسمان جو سڄو مادو هڪ وڏي گولي (سپر ائٽم) جي شڪل ۾ هو. معلوم طبعي قانون موجب اُن وقت سڀئي جزا پنهنجي اندرينءَ مرڪز طرف ڇڪجي رهيا هئا ۽ انتهائي سختيءَ سان هڪٻئي سان ڳنڍيل هئا. ان کانپوءِ ان گولي جي اندر هڪ ڌماڪو ٿيو ۽ ان جا جزا اوچتو ٻاهرينءَ طرف پکڙجڻ شروع ٿي ويا. ايئن نيٺ وشال ڪائنات جُڙي، جيڪا اڄ اسان جي سامهون موجود آهي.
شروعاتي مادي، گولي (سپر ائٽم) ۾ اهو غيرمعمولي واقعو ٻاهرين مداخلت کانسواءِ ٿي نه پئي سگهيو. ائين ڪائنات جي شروعات جي اها تاريخ چِٽي نموني هڪ اهڙي هستيءَ کي ثابت ٿي ڪري، جيڪا ڪائنات جي ٻاهر پنهنجو مستقل وجود رکي ٿي ۽ جيڪا پنهنجي ذاتي سگهه سان ڪائنات جي مٿان اثرانداز ٿئي ٿي. رتق ۽ فتق جي ان عمل دؤران هڪ ٻيو انتهائي غيرمعمولي واقعو ٿيو. اهو هيءَ ته ڪائنات ۾ زمين جهڙو هڪ ٻيو گولو وجود ۾ آيو ۽ پوءِ ان جي مٿان پاڻيءَ جهڙو ڪارو مادو وڏي مقدار ۾ پکڙجي ويو، جيڪو حياتيءَ جي لاءِ بيحد ضروري آهي. اسان جي دنيا ۾ هر جاندار شئي سڀني کان وڌيڪ جنهن شئي سان مرڪب ٿئي ٿي، اهو پاڻي آهي. پاڻي نه هجي ته زندگي جي پُڄاڻي ٿي وڃي. اهو پاڻي اسان جي ڌرتي کانسواءِ ٻيو ڪٿي به موجود ڪونهي. وسيع ڪائنات ۾ رُڳو هڪ هنڌ تي پاڻيءَ جي موجودگي، چِٽي نموني خصوصي تخليق جو ڏس ڏي ٿي. ٻين لفظن ۾ هن ڪائنات جو هڪ خالق آهي، جنهن پنهنجي شعوري رٿا تحت ان کي هڪ خاص وقت ۾ پيدا ڪيو.