36:126
خدا جي شاهدي
”۽ انهن جي سمجهڻ جي لاءِ رات هڪ نشاني آهي، جنهن مان ڏينهن ڇڪي ڪڍون ٿا، پوءِ ان وقت ئي اهي اونداهيءَ ۾ رهجي وڃن ٿا ۽ سج پنهنجي مقرر ڪيل رستي تي هلي ٿو. هو زبردست (سڀڪجهه) ڄاڻندڙ جو اندازو آهي. ۽ اسان چنڊ جي لاءِ منزلون مقرر ڪيون آهن، ايتري تائين جو (مهيني جي پڇاڙيءَ ۾) کجيءَ جي پراڻي ڦڙيءَ وانگر ٿي پوي ٿو. سج لاءِ چنڊ کي پهچڻ سولو نه آهي ۽ نه رات، ڏينهن لاءِ (پوري ٿيڻ) کان اڳي اچڻ واري آهي ۽ هو سڀ آسمان ۾ پنهنجي دائري ۾ تَرن ٿا.“ (يَس: 37-40)
زمين ۽ چنڊ ۽ سج سڀني جو مدار مقرر آهي. سڀ پنهنجي پنهنجي مقدار ۾ ڦِرندا ٿا رهن. ان گردش مان مختلف لقاءُ جنم وٺن ٿا. جهڙوڪ: زمين تي رات ۽ ڏينهن جو پيدا ٿيڻ. چنڊ جو فلڪياتي ڪئلينڊر موجب ڪم ڪرڻ وغيره. اهو نظام ڪروڙين سالن کان قائم آهي ۽ پوءِ به ان ۾ ڪو خلل پيدا نٿو ٿئي.
اهو مشاهدو خدا وٽان قدرت جو هڪ تعارف آهي. جيڪڏهن ماڻهو ان مان سبق وٺي ته هڪ خدا جي عظمت سندس ذهن تي ايئن ڇانئجي وڃي، جو باقي سڀ عظمتون سندس ذهن مان اَلوپ ٿي وڃن.
ڪائنات هڪ وشال خال آهي. اُن جي اندر اَڻ ڳڻيا تارا ۽ گرهه آهن. ڪهڪشائون ۽ شمسي نظام آهن. اهي سڀيئي جسم لڳاتار تيز رفتاريءَ سان چرپر ڪري رهيا آهن. پر کربين سال گذري وڃڻ کانپوءِ به انهن ۾ ٽڪراءُ نٿو ٿئي ۽ انهن مان هرهڪ ساڳئي نموني پنهنجي مدار ۾ گردش ڪري رهيو آهي، جو اڳواٽ ئي انهن جو ٺيڪ ٺاڪ تعين ڪري سگهجي ٿو. ان قسم جون نشانيون چِٽي نموني ان ڳالهه جو ثبوت آهن، ته هيءَ ڪائنات هڪ مهان هستيءَ جي ڪنٽرول ۾ آهي. ان کانسواءِ موجوده ڪائنات جو تصور به نٿو ڪري سگهجي.