204-65
نڪاح ۽ طلاق
”اي پيغمبر! (مسلمانن کي چئو ته) جڏهن اوهين زالن کي طلاق ڏيو ته انهن کي سندن عدت تي طلاق ڏيو ۽ عدت کي ڳڻيندا رهو ۽ پنهنجي پاليندڙ الله کان ڊڄو. انهن کي سندن گهرن مان (عدت جي مدت ۾) پڌري بي حيائيءَ جي ڪم ڪرڻ کان سواءِ ٻاهر نه ڪڍو. نه اهي پاڻ ٻاهر نڪرن. ۽ اهي الله جون حدون آهن ۽ جيڪو الله جي حدن کان لنگهندو ته ان پنهنجي نفس تي ظلم ڪيو. (ڇو ته) اهو نه ٿو ڄاڻي ته متان الله ان (طلاق ڏيڻ) کان پوءِ ڪا (ميلاپ جي) نئين ڳالهه پيدا ڪري. پوءِ جڏهن اهي پنهنجي مُدي کي پهچن ته رواج موجب انهن کي جهليو يا انهن کان جدا ٿيو ۽ پاڻ مان اعتبار وارن ٻن ڄڻن کي شاهد ڪريو ۽ الله جي واسطي پوري شاهدي ڏيو. هن (حڪم) سان ان کي نصيحت ڪئي وڃي ٿي جيڪو الله ۽ قيامت جي ڏينهن کي مڃي ٿو ۽ جيڪو الله کان ڊڄندو ته الله ان کي مشڪل مان نڪرڻ جو رستو پيدا ڪري ڏيندو ۽ کيس اُتان روزي ڏيندو، جتان گمان به نه هوس ۽ جيڪو الله تي ڀروسو ڪندو ته الله ان لاءِ ڪافي آهي. بيشڪ الله پنهنجي ڪم کي پورو ڪرڻ وارو آهي. الله سڀ ڪنهن شئي جو اندازو ڪري ڇڏيو آهي“. (الطلاق 1-3)
اسلام ۾ نڪاح جو اصل نباهڻ آهي. البت ڪن مخصوص حالتن ۾ اسلام ۾ طلاق جي به موڪل ڏني ويئي آهي. اسلامي طلاق جو هڪ مقرر طريقو آهي جيڪو خاص وقفي جي وچ ۾ پورو ٿئي ٿو. ايئن طلاق جي عمل کي ڪن حدن اندر پابند بڻايو ويو آهي. ان حد جو مقصد اهو آهي ته آخري وقت تائين ڌرين جي وچ ۾ واپسيءَ جي گنجائش رهي ۽ طلاق جو واقعو ڪنهن قسم جي ڪٽنبي يا سماجي فساد جو سبب بنجي نه وڃي. اهوئي طلاق اسلامي طلاق آهي، جنهن جي سڄي عمل جي دوران خدا جي خوف جو روح جاري ۽ ساري آهي.
سرڪشي ۽ هٺ تحت ڏنل طلاق، جائز اسلامي طلاق ڪونهي. اهڙو طلاق پوءِ ڀلي قانوني طور تي ٿي به وڃي، پر اهو اهڙي شخص کي خدا جي نظر ۾ ڏوهاري ٿو ثابت ڪري. جنهن جي سزا کان هو بچي نٿو سگهي. ايستائين جو هو توبه ڪري ۽ پنهنجي ڏوهه جي تلافي ڪري.