213-71
وڏڙا پرستي
”نوح چيو ته اي منهنجا پاليندڙ! بيشڪ انهن منهنجو چيو نه مڃيو ۽ انهن جي پويان لڳا، جن جي مال ۽ اولاد انهن لاءِ نقصان کانسواءِ ٻيو ڪجهه به نه وڌايو ۽ هنن وڏيون اٽڪلون ڪيون ۽ چيائون ته پنهنجي خدائن کي ڪڏهن به نه ڇڏيو ۽ نه ڪي وڌ ۽ نڪي سواع ۽ نڪي يعوث ۽ يعوق ۽ نسر کي ڪڏهن به ڇڏيو ۽ بيشڪ انهن (مڪر ۽ فريب سان) گهڻن کي گمراهه ڪيو ۽ ظالمن لاءِ گمراهيءَ کانسواءِ ٻيو ڪجهه نه وڌاءِ - انهن کي سندن گناهن جي ڪري ٻوڙيو ويو، پوءِ کين باهه ۾ وڌو ويو. پوءِ الله کانسواءِ پاڻ لاءِ (ٻيا) ڪي به مددگار نه لڌائون. (نوح-21-25)
ماڻهن حضرت نوح جي دعوت کان انڪار ڪيو، ان جو سبب اهو هو ته ماڻهن کي حضرت نوح جي مقابلي ۾ انهن ماڻهن جون ڳالهيون وڌيڪ قبوليت جوڳيون نظر آيون، جيڪي تاريخي لحاظ کان وڏائي جو درجو حاصل ڪري چڪا هئا. وقت جي وڏن پنهنجي وڏائيءَ جي هٺ ۾ حق جي دعوت کان انڪار ڪيو ۽ جيڪي ننڍا هئا، تن ان ڪري انڪار ڪيو، جو سندن وڏڙا ان جا منڪر بڻيا هئا. حضرت نوح جي مخالفن حضرت نوح جي خلاف وڏيون اٽڪلون ۽ مڪر ڪيا. انهن مان هڪ خاص تدبير اها هئي ته هنن چيو ته نوح اسانجي وڏڙن (ود ۽ سواع ۽ يعوث ۽ يعوق ۽ نسر) جي خلاف آهي. اهي پنج ئي قديم زماني جا صالح شخص هئا. پوءِ هوريان هوريان اهي ماڻهن جي نظر ۾ سڳورا بڻجي ويا. ايستائين جو ماڻهن کين پُوڄڻ شروع ڪري ڏنو. انهن جي نالي تي ماڻهن کي حضرت نوح عليھ السلام خلاف ڀڙڪائڻ سولو هو. تنهنڪري انهن اهو چئي حضرت نوح کي ماڻهن جي نظرن ۾ شڪي ڪري ڇڏيو ته پاڻ وڏڙن/بزرگن جو رستو ڇڏي نئين رستي تي هلي رهيا آهن.
اهو ئي تاريخ جي هر دور ۾ دعوت کان انڪار جو سبب رهيو آهي. قديم شخصيتون تاريخي سببن جي ڪري ماڻهن کي وڏيون نظر اچن ٿيون. انهن جي ڀيٽ ۾ همعصر داعي ماڻهن کي ننڍو نظر اچي ٿو. ان ظاهري فرق جي آڌار تي ماڻهو قديم شخصيتن سان عقيدت رکندي همعصر داعين کي مڃڻ کان انڪار ڪري ڇڏيندا هئا. اهو هڪ سنگين امتحان آهي، جيڪو قديم ماڻهن کي پيش آيو ۽ پوءِ جي زماني ۾ به اهو پيش ايندو رهندو. اِهائي اُها پرک آهي، جنهن کي هر ڪنهن کي پنهنجي حق جي اعتراف جو ثبوت ڏيڻو آهي.