154-43
پيغمبر جو مقصد
”۽ جڏهن عيسيٰ پڌريون نشانيون کڻي آيو، تڏهن (ماڻهن کي) چيائين ته آءٌ اوهان وٽ حڪمت کڻي آيو آهيان ۽ هن لاءِ آيو آهيان ته ڪجهه ڳالهيون، جن ۾ اوهين اختلاف ڪريو ٿا، سي اوهان کي سمجهايان. پوءِ الله کان ڊڄو ۽ منهنجو چيو مڃو. بيشڪ الله ئي منهنجو پاليندڙ ۽ اوهان جو پاليندڙ آهي. پوءِ اُن جي عبادت ڪريو. هيءَ سنئين واٽ آهي. پوءِ انهن مان جماعتن پاڻ ۾ اختلاف ڪيو. پوءِ دردناڪ ڏينهن جي عذاب کان ظالمن لاءِ وڏي خرابي آهي. (الزخرف 63-65)
هتي حڪمت جو مطلب دين جو روح آهي ۽ صراط مستقيم جو مطلب اهائي شئي آهي، جنهن کي آيت ۾ خدا جو خوف، ان جي عبادت ۽ رسول جي پيروي چيو ويو آهي. اهوئي اول دين آهي. يهودين پوءِ هيءُ ڪيو ته انهن دين جو روح وڃائي ڇڏيو ۽ دين جي بنيادي حڪمن ۾ تشريحن جي ذريعي اڻ ڳڻيا نوان نوان مسئلا پيدا ڪيا. اهي مسئلا اڄ به يهودين جي ڪتابن ۾ موجود آهن. انهن پاڻ مرادو واڌارن جي ڪري سندن اندر اختلافي فرقا بڻيا. ڪنهن هڪ اختلافي مسئلي تي زور ڏنو، ته ڪنهن ٻي اختلافي مسئلي تي. ائين انهن ۾ هڪ دين ڪيترائي دينَ بنجي ويو. حضرت عيسيٰ عليه السلام ان لاءِ آيا ته پاڻ يهودين کي ٻڌائين ته دين ۾ اصل اهميت روح جي آهي نه ڪي ڏيکاءُ جي. ۽ اهو ته ماڻهوءَ جو ڇوٽڪارو جنهن شئي ۾ ٿيندو، اهو ان دين جي پيرويءَ تي ٿيندو، جيڪو خدا موڪليو آهي، نه ڪي ان دين تي جيڪو اوهان ماڻهن هٿرادو جوڙيو آهي.
حضرت عيسيٰ عليه السلام ٻڌايو ته اصل دين هيءُ آهي ته اوهين الله کان ڊڄو، فقط هڪ الله جي ئي عبادت ڪريو. زندگيءَ جي معاملن ۾ پيغمبر جي نموني جي پيروي ڪريو. ان کان سواءِ اوهان بحثن ۽ تشريحن سان جيڪي بي شمار مسئلا کڙا ڪري رکيا آهن، انهن واڌارن کي ڇڏي اصل دين تي قائم ٿيو. حضرت عيسيٰ عليه السلام جون اهي ڳالهيون ڪنهن نه ڪنهن صورت ۾ انجيلن ۾ موجود آهن.