149-42
بعثت محمدي ﷺ
”۽ اهڙي طرح اسان توڏي عربي زبان ۾ قرآن وحي ڪيو ته تون مڪي وارن ۽ ان جي ڀر پاسي وارن کي به ڊيڄارين ۽ گڏ ٿيڻ (قيامت) جي ڏينهن کان ڊيڄارين. جنهن جي اچڻ ۾ ڪو شڪ نه آهي. هڪ گروهه جنت ۾ ۽ ٻيو دوزخ جي باهه ۾ هوندو. (الشوريٰ 7)
پيغمبر جي دعوت جو اصل نشانو اهو هوندو آهي ته ماڻهن کي ان حقيقت کان واقف ڪيو وڃي ته نيٺ هو خدا جي سامهون حاضر ڪيا ويندا. ان کان پوءِ ماڻهن کي سندن عملن موجب ڪنهن لاءِ ابدي جنت جو فيصلو ته ڪنهن لاءِ ابدي دوزخ جو فيصلو ٿيندو.
رسول الله ﷺ ان حقيقت کان واقف ڪرڻ جي لاءِ آيا، پاڻ سڳورن جي بعثت جا ٻه دور رهيا، هڪ سڌو سنئون، ٻيو اڻ سڌو. پاڻ سڳورن جي سڌي سنئين بعثت مڪي ۽ ان جي آسپاس جي لاءِ هئي. ان جي تڪميل جي لاءِ پاڻ سڳورن پنهنجي زندگي گذاري ڇڏي. پاڻ سڳورن جي اڻ سڌي بعثت سڄي جهان جي لاءِ هئي. پاڻ سڳورن جي اها ٻي بعثت جاري آهي ۽ قيامت تائين جاري رهندي.
رسول الله ﷺ، اهل عرب جي سامهون پنهنجو پيغام عربي زبان ۾ پهچايو. پاڻ سڳورن کان پوءِ، پاڻ سڳورن جي اُمت کي به پاڻ سڳورن جي (نيابت) ۾ ان ئي اصول تي پنهنجو دعوتي فرض انجام ڏيڻو آهي. ان کي هر قوم جي سامهون ان جي زبان ۾ حق جو پيغام پهچائڻو آهي. جيستائين ڪنهن قوم کي سندس پنهنجي زبان ۾ حق جو پيغام نه پهچايو وڃي، مٿس پيغام رساني جو حق ادا نه ٿيندو.