مان اُڃايل بُوند هڪڙي سمنڊ تون.
مان اُماوَس رات منھنجو چنڊ تون.
پيار جي پاڇِي بَچي هر حال ۾،
اڄ ٻُڙيءَ سان ئي ٻُڙيءَ کي ونڊ تون.
ڪيتري آهي مٽي منھنجي مٿان،
واءُ بڻجي دز دل جي ڇنڊ تون.
زندگي جو ٿو رهي تازو زخم،
وقت! رانڀوٽا نه هڻ دل رهنڊ تون،
خواب مون ۾ خوشبوئن جا ٿا کِڙن،
ساھَ سُرمئي واسجان سَرکنڊ تون!
*