ڳاڙهي بازار
ڳاڙهي بَزار مان ڪا،
دل جي دَري کُلي ٿي،
اُن ٻاهران لَتاڙيل،
هڪڙي گهٽِي ڏِسي ٿي.
جنھن جي ٻِنھي ڏِسن کان،
هر، در اڳيان آ ويٺل،
لائي ڳلن کي لالي،
دلڪش حَسين چَنچل.
خوشبو ڪري ڇڏي آ،
وارن کي ڇوڙي ڇوريءَ،
نيڻن جي دُئار کولِي،
پيرن جي راھ زوريءَ.
هر هڪ گِهٽِيءَ جي رونق،
نِکري وَڌائي ناري،
دل کي پَئي لُڀائي،
معصوم مُک واري.
ڄڻ آ بھار آئي،
ڪيڏا گُلاب چھرا،
دل ۾ لھي وَڃن ٿا،
کُليل ڪتاب چھرا.
چَڪلي جي پيچرن تي،
ڪيڏن جُتيون گَسايون،
۽ ڪيترين ئي پنھنجون،
هِت زندگيون جَلايون.
رنگين ڏينھن ڪيڏا،
شامون، شَفق رَتايون،
طَبلن جي تال ڪيڏيون،
هِت ناچڻيون نَچايون.
سانوڻ جي سانجهه سُرمئي،
ڪَڻ، ڪَڻ ٿَڌيون هوائون،
چَڪلي ۾ رُلندي پنھنجو،
جوڀن پيا ڀِڄايون.
هر
ديد نيِنڍ بڻجي،
پيئي ڇِڪي سَڀن کي،
هر مُرڪَ موهڻيءَ جي،
ڪيڏو وڻي اکين کي.
بِستر جي روز چادر،
ڪيڏا ٿي گُهنج جَنمي،
بي رحم ڀاڪرن جي،
جسمن ۾ باھ ڀَڙڪي.
هر صبح، شام مھڪِي،
بازار هي سَجي ٿي،
سانجهيءَ دُئار کولي،
نيلم اَچِي نَچي ٿي.
سازن جو سَحر موهي،
گيتن جي گُونج گهائي،
پيرن ۾ پائي پايل،
هُوءَ ناچڻي ٿي ڳائي.
ٿَر، ٿَر پيو ٿو ٿَڙڪي،
هر اَنگ اُڀري اُڀري،
ڇمڪي ٿي ڇير ڇم ڇم،
پيرن ۾ اُڏري اُڏري.
مَڌ ۾ ٻُڏل اکين تي،
ڏِس کيپ ناچڻيءَ جا،
احساسَ ڪَرَ ٿا موڙن،
رَڳ رَڳ ۾ راڳڻيءَ جا.
چَڪلي مٿان ٿو چمڪي،
هُو چنڊ، تارڙن سان،
دل جا ٿي ڏُک اوري،
هُوءَ خواب-چارڙن سان.
جنھن جي اکين ۾ آهن،
ڪُجهه خواب زندگيءَ جا،
گهر ٻارڙن سان ننڍڙو،
وَر ساڻ پَل خوشيءَ جا.
دل ۾ رَکي ٿي خواهش،
گُذري عزت سان جيون،
ڇو دربَدر رَهان هِت،
وِڪجان هتي ڇو کن کن،
ڪو پيءُ جو پَتو ۽،
ڪا ماءُ جي نه چِنتا،
پنھنجو هُيو نه ڪو ڀي،
ڪنھن ۾ هُئي نه مَمتا.
چَڪلي جي هر گِهٽِيءَ کي،
هر ڏينھن جي ٿَڪن آ.
دريون به نيڻ ٻُوٽيل،
ڏيئو ٿَڪل بَدن آ.
سگريٽ جيان سَڙن ٿا،
هِت خواب زندگيءَ جا،
وِکري وَڃن ٿا ٽُڪرا،
دل، آرسي ڀَڳيءَ جا.
هرڪو هتي اچِي ٿو،
تَسڪين تن جي ماڻي،
جوڀن جي ٻير ڳاڙهي،
ڌُوڻا ڏئي ٿو ڇاڻي.
جيون جي دوزخن ۾،
سوچي ٿي زندگيءَ تي،
مايوس هُوءَ آخر،
مُرڪي ٿي خودڪُشيءَ تي.
وَڻ وَڻ جي آهي ڪاٺي،
عورت بَڻي تماشو،
هر مرد جي اڳيان جنھن،
پنھنجو لِباس لاٿو.
هر ڪو اَچي ٿو اُڇلي،
هِت گند پنھنجي تَن جو،
اَنڌي هَوَسَ اُنھيءَ کي،
احساس ڪھڙو مَن جو.
وِڪڻي ٿي جسم جيڪا،
اُن جي نه ڪا پَڇاڙي،
ويران ٿي وڃي ٿي،
هُن جي بَدن جي ماڙي.
جوڀن هُئس ته ڇِڪجي،
هر ڪو وَٽس هو ايندو،
هاڻي ته ڪو به ڀُلجي،
هُن ڏي نه آ تڪيندو.
هُن جو وجود کائي،
تنھائي آ وئي ڏِس!
هُن کان پَري ڀَڃي ٿي،
هاڻي سَڄِي خُدائي.
چَڪلي جي چاندنيءَ مان،
نِڪري اچان ٿو ڇِرڪِي،
آلين اکين کي اُگهندي،
بَند ٿو ڪريان مان کِڙڪِي.
*