خزان جا زَرد ڏيک ٿي پَسي پَسي روئي.
ڇَڻيل گُلن تي ماڪَ ٿي وَسي وَسي روئي.
وِڄون وَجود ۾ وَر وَر وَسن وَڇوڙن جون،
رَڳن ۾ روڳ گهٽا ٿي ڏَسي ڏَسي روئي.
لکي آ ريت سان پياسي ڪٿا گهٽائن جي،
ڪَڻي ڪَڻي ڀِٽن مٿان رَسي رَسي روئي.
کِلي کِلي به سدائين رهي ڏُکاري دل،
خوشي کِڙي آ اندر ۾ مَسي مَسي روئي.
ملي سگهي نه ڪڏهن زندگي ذَري مون کي،
ٿَڪو هان موت کان اُن کي کَسي کَسي روئي.
*