واپسي
قافلو هو وَيو مُڪمل پر،
واپسيءَ ۾ کُٽل ٽُٽل آيو،
ڪيترائي وري نه آيا گهر،
مُنتظر اڄ به جن لئه آهن در،
۽ درن ۾ اُنھن جي پيارن جون،
زرد ٿي ويون رُتون نِھارن جون،
کائي ويئي اَڏوهي خوابن کي،
۽ اکيون ڄڻ پُراڻي قبرن جيان،
ڍير مِٽيءَ جا ٿي ويون آهن،
هاءِ! ڪَتبو ٽُٽل بڻيون آهن،
آلي ٽوهن جيان دُکن پل پل،
سُڏڪندي سُڏڪندي ڏُکن پل پل،
ماءُ جي مُک جا وَڌي ويا گُهنج،
روئيندي روئيندي لَٿو موتيو،
حادثي هانءُ سڀن جو گهوٽيو،
سوڳ ۾ ساھ ٿي وَيا سُرمئي،
ڏونگرن کان وڏا ڏُهاڳ ڏئي،
وقت ماتم کڻي لٿو گهر تي،
سَرد هڪڙو وجود آڳُر تي،
لال جوڙو ڍَڪي سُتو آهي،
پنھنجي رت ۾ سڄو رَتو آهي،
گهر جي هر شيءِ ڏُکاري آ ڏاڍي،
موت جي رات ڪاري آ ڏاڍي،
ڪين ٿو ڪُجهه نظر اچي جنھن ۾،
ڪو ته اِسرار ٿو نَچي جنھن ۾،
ڪنھن نه تنھن جي ڀَڳي ڳُجهارت آ،
راز ئي راز رُڳو حيرت آ!
*