برف چانديءَ جو روپ ورتو آ
سج ڪڪرن جي چيري چادر کي،
روز ڪرڻا ڇَٽي پھاڙن تي.
روز چشمن جي ڀَري ساغر کي،
ٿي لھي سُونھن آبشارن تي.
دور کان سبز وڻ ڊگها سڀئي،
پنڌ پَربت تي قافلي وانگر.
ٿي مُسافر ٿَڪل لڳا سڀئي،
برف باريءَ جي سِلسِلي وانگر.
پيچرا پَربتن جي پاڇي ۾،
ڄڻ ته پَلجي جَوان ٿيا آهن.
ڏِس ته ڪنھن ڪامڻيءَ جي ڪاڇي ۾،
سُونھن جي داستان ٿيا آهن.
برف چانديءَ جو رُوپ ورتو آ،
ٽيپو ٽيپو ڳرِي ندي ٿئي ٿي.
سون جو رنگ ڌُوپ ورتو آ،
ڇا ته آسيس اکين کي ڏئي ٿي.
سڀ واديون سُتيون پيون آهن،
هر طرف آهي سانت سُرمائي.
هيٺ کاهيون جُهڪيون پيون آهن،
۽ مٿن ڳوٺڙو آ ”ڪيوائي“.
*