زندگي جو غُبار ٿي آئي.
هر خوشي اَشڪبار ٿي آئي.
ذهن ڪُرندو رهيو زخم وانگر،
سوچ هر ڪا شِڪار ٿي آئي.
مان بيابان ٿي ويس اهڙو،
هيڪلائي ڏُڪار ٿي آئي.
قرض دل تان لٿو نه جيئڻ جو،
روز ڌڙڪن اُڌار ٿي آئي.
پيار اهڙي مَقام تي پھتو،
بيقراري قرار ٿي آئي.
عشق جو ڪو شُمار ڪونھي ڪو،
عاشقي بي شُمار ٿي آئي.
*