شاعري

بارشن کي ڀِڄائي ڇڏيندڙ شاعري

بخشل باغيءَ جي شاعريءَ ۾ اسان جي دور جي عڪاسي ڪيل آھي. بخشل باغي سنڌي ادب ۽ ٻوليءَ جو هڪ اهڙو چمڪندڙ ستارو آهي جنھن جي تخليقي اڏام روايتي پيچرن کان هٽي ڪري هڪ منفرد ۽ الڳ ٿلڳ رستي طرف گامزن نظر اچي ٿي.  ھو لکي ٿو تہ ”عشق ۽ شاعريءَ جو ڪاڪ ٽيل منھنجي زندگيءَ جي پيالي ۾ سدائين نَوان نَوان خُمار کڻي پئي ڇُلڪندو رهيو آهي. ۽ مان هميشہ مڌهوشيءَ جي ڪيفيتن ۾ ڪڪورجي، پنھنجي روح ۾ ڪڪر ڪارونڀار پيو وسندو آهيان.“

  • 4.5/5.0
  • 59
  • 13
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • بخشل باغي
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book بارشن کي ڀِڄائي ڇڏيندڙ شاعري

مينھوڳيءَ جي مُند مَلھاري توبن ڪيئن؟

مينھوڳيءَ جي مُند مَلھاري توبن ڪيئن؟
وسندڙ هيءَ برسات خُماري توبن ڪيئن؟

دل تي جُهڙ چڙھيو آ اڄ به اُداسيءَ جو،
لمحو لمحو اُڃَ اُڪاري توبن ڪيئن؟

جُهڙ مان تنھنجا نيڻ نِھارن ٿا ناسي،
تنھا تنھا پيار نِھاري توبن ڪيئن؟

چاڙھ وڏو آ جيون جي درياھ اندر،
ٻُڏندڙ ٻُڏندڙ ساھ به تاري توبن ڪيئن؟

پَنگهٽ پنگهٽ پيرا تنھنجا پاڻيءَ تي،
هُن ڀَر ٽِمندڙ اَک اُڪاري توبن ڪيئن؟

هيل گهٽائون گونگيون آهن گهاوَن جيئن،
بارش تنھنجو نانءُ اُچاري توبن ڪيئن؟

پٿر پٿر هر ڪا واٽ پَھاڙن جي،
گوندر گوندر گهاءُ گُذاري توبن ڪيئن؟
*