شاعري

بارشن کي ڀِڄائي ڇڏيندڙ شاعري

بخشل باغيءَ جي شاعريءَ ۾ اسان جي دور جي عڪاسي ڪيل آھي. بخشل باغي سنڌي ادب ۽ ٻوليءَ جو هڪ اهڙو چمڪندڙ ستارو آهي جنھن جي تخليقي اڏام روايتي پيچرن کان هٽي ڪري هڪ منفرد ۽ الڳ ٿلڳ رستي طرف گامزن نظر اچي ٿي.  ھو لکي ٿو تہ ”عشق ۽ شاعريءَ جو ڪاڪ ٽيل منھنجي زندگيءَ جي پيالي ۾ سدائين نَوان نَوان خُمار کڻي پئي ڇُلڪندو رهيو آهي. ۽ مان هميشہ مڌهوشيءَ جي ڪيفيتن ۾ ڪڪورجي، پنھنجي روح ۾ ڪڪر ڪارونڀار پيو وسندو آهيان.“

  • 4.5/5.0
  • 59
  • 13
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • بخشل باغي
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book بارشن کي ڀِڄائي ڇڏيندڙ شاعري

ڀوڳڻو آهي اسان کي بار بار، انتظار.

ڀوڳڻو آهي اسان کي بار بار، انتظار.
آ ازل کان ئي اکين ۾ بيقرار، انتظار.

لوڪ تنھنجي رَمز کي سمجهي سگهيواڃا به ناھ،
سوئي ڄاڻيندو ٿئي جو خاڪسار، انتظار.

پيا ٽِڙي هِن روح ۾ ويساھ جا ڪئي گُلابَ،
زندگيءَ جو واسجي پيو اعتبار، انتظار.

مينگهه مَلھارون سَڀن کي ڪين ٿين ٿيون نصيب،
سڀ رُتون رنگين هِن جون اَشڪبار، انتظار.

احترامن وقت سَجدي ۾ جُهڪي ٿيو وِشال،
ڪائناتن مان وَڃي پِيو آرپار، انتظار.

ڇو، ڪَريو ٿا خودڪشيون سڀ ٿي حيات کان فَرار،
ڪين ڪَريو مُحبتن کي داغدار، انتظار.

مان ته چاهيان ٿو نه ڪنھن سان دل لڳي نه دل ۾ آس،
ٿي وڃي ٿو پو به مون کان پيار پيار، انتظار.
*