شاعري

بارشن کي ڀِڄائي ڇڏيندڙ شاعري

بخشل باغيءَ جي شاعريءَ ۾ اسان جي دور جي عڪاسي ڪيل آھي. بخشل باغي سنڌي ادب ۽ ٻوليءَ جو هڪ اهڙو چمڪندڙ ستارو آهي جنھن جي تخليقي اڏام روايتي پيچرن کان هٽي ڪري هڪ منفرد ۽ الڳ ٿلڳ رستي طرف گامزن نظر اچي ٿي.  ھو لکي ٿو تہ ”عشق ۽ شاعريءَ جو ڪاڪ ٽيل منھنجي زندگيءَ جي پيالي ۾ سدائين نَوان نَوان خُمار کڻي پئي ڇُلڪندو رهيو آهي. ۽ مان هميشہ مڌهوشيءَ جي ڪيفيتن ۾ ڪڪورجي، پنھنجي روح ۾ ڪڪر ڪارونڀار پيو وسندو آهيان.“

  • 4.5/5.0
  • 59
  • 13
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • بخشل باغي
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book بارشن کي ڀِڄائي ڇڏيندڙ شاعري

گهاٽ تي ايندي گهٽا گهنگهور ٿي.

گهاٽ تي ايندي گهٽا گهنگهور ٿي.
پرَ پکيڙي جُهومندس مان مور ٿي.

ڪنھن بُکايل ٻار سپني ۾ ڏٺو،
چنڊ مانيءَ جو پيو آ ڀور ٿي.

من جو لاٽوئڙو اچي ڦيرائي تون،
پيار جي رنگين ويڙهيل ڏور ٿي.

هٿَ جوڙڻ ۾ وڏي آسيس آ،
تون نه اَرڏائي ڪرڻ ۾ زور ٿي.

تون نه چيتي جي ڇِتي چينگهاڙ ٿي،
ڊيل جي ڀِٽَ تي نِماڻي ٽور ٿي.
*