شاعري

بارشن کي ڀِڄائي ڇڏيندڙ شاعري

بخشل باغيءَ جي شاعريءَ ۾ اسان جي دور جي عڪاسي ڪيل آھي. بخشل باغي سنڌي ادب ۽ ٻوليءَ جو هڪ اهڙو چمڪندڙ ستارو آهي جنھن جي تخليقي اڏام روايتي پيچرن کان هٽي ڪري هڪ منفرد ۽ الڳ ٿلڳ رستي طرف گامزن نظر اچي ٿي.  ھو لکي ٿو تہ ”عشق ۽ شاعريءَ جو ڪاڪ ٽيل منھنجي زندگيءَ جي پيالي ۾ سدائين نَوان نَوان خُمار کڻي پئي ڇُلڪندو رهيو آهي. ۽ مان هميشہ مڌهوشيءَ جي ڪيفيتن ۾ ڪڪورجي، پنھنجي روح ۾ ڪڪر ڪارونڀار پيو وسندو آهيان.“

  • 4.5/5.0
  • 59
  • 13
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • بخشل باغي
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book بارشن کي ڀِڄائي ڇڏيندڙ شاعري

سمنڊ کي ڀاڪرين ڀَري ڏِسجي.

سمنڊ کي ڀاڪرين ڀَري ڏِسجي.
خواب ۾ خودڪشي ڪَري ڏِسجي.

ذهن مَڌهوش ٿي وڃي ايڏو،
هوش کي پاڻ کان پَري ڏِسجي.

ڪين آواز ٿئي ٽُٽڻ جو ڪو،
آرسيءَ کي ڇڏي هَري ڏِسجي.

جام خالي رهي نه جيون جو،
مَڌُ ڏُکَ جو مَنجهس ڀَري ڏِسجي.

ڀَرت دل جي لِباس سادي تي،
روئيندي رات ڀَر ڀَري ڏِسجي.

خواب پنھنجا جلائي اُوندھ ۾،
ھر طرف روشني ڪَري ڏِسجي.

پو ڏسون خاڪ ۾ ملي ٿو ڇا؟
ڀَڙڪندڙ باھ ڪجهه ٺَري ڏِسجي.

مُنتقل ٿي وَڃون مَنجهس اهڙا،
ڌِيان هُن ۾ ائين ڌَري ڏِسجي.
*